تفکیک جنسیتی راه حلی برای ارتقای سطح علمی یا خاموشی جنبش های دانشجویی؟!
رزا خلیلی
بحث تفکیک جنسیتی دانشگاهها دیگر موضوع جدیدی نیست و در سیستم توتالیتری جمهوری اسلامی و با نگاه متحجرانه اش به کل مسائل اجتماعی و پیش داوری های قرون وسطی ایش به جنسیت افراد جامعه، هر کار غیر انسانی را در جهت ثبات قدرت خود ممکن میکند.
از اینرو تفکیک جنسیتی دانشجویان و جداسازی دختران و پسران دانشجو از یکدیگر و تبدیل دانشگاهها به محیطی سرد و افسرده تنها یک منظور را بیشتر دنبال نمیکند و آن هم خاموشی جنبش های دانشجویی ست.
و امید حکومت، به کمرنگ شدن و منفعل شدن بخش مهم و روشنگر جامعه در برابر تصمیمات و عملکردهای غیر انسانی اش است.
با نگاهی گذرا به عملکرد حکومت از سال 88 تا کنون به روشن شدن این موضوع بیشتر پی خواهیم برد پس از حوادث تلخ و ناگوار 22 خرداد ماه سال 88 مسئله علوم انساني مطرح شد و علوم انساني به عنوان متهم پيش آمدن اين حوادث مورد بازخواست قرار گرفت.
با توجه به كسر قابل توجهي از دانشجويان، که قريب به يك ميليون و هشتصد هزار دانشجو در رشته‌هاي علوم انساني تحصيل مي‌كنند، اينان دانشجوياني هستند كه موجبات اعتراض را پديد می آوردند.
در این رابطه، مسائلي مطرح شد مبني بر اينكه علوم انساني چگونه بايد اصلاح شود و محصول آن اين باشد كه دانشجويان اين رشته به دولت انتقاد نكنند.
آنان اساتيد اين رشته را متهم كردند كه دانشجويان علوم انساني را بي دين بارمی آوردند و مسئله به این ها ختم نشد بلکه اخراج و بازنشستگی اجباری اساتید از دیگر دستاوردهای این تفکرات بود.بعد از آن شاهد حذف ظرفیت پذیرش دختران در بیش از ۷۷ رشته، تصمیم‌هایی چون حذف، اصلاح، و تغییر برخی ماده‌ها و درس‌های دانشگاهی ویژه علوم اجتماعی، شدت بخشیدن به فشار به مبارزان جنبش دانشجویی، احضار و اخراج‌های پر شمار، و نیز مانورهای فریبکارانه ولی فقیه در خلال سخنان وی در جمع تشکل‌های دانشجویی وابسته به رژیم، زیر عنوان سیاست‌هایی هدفمند در قبال جنبش دانشجویی، را می‌توان تشخیص داد.
بنابراین، موضوع تفکیک جنسیتی در مرکزهای آموزش عالی و دانشگاه‌های سراسر کشور بخشی از زن ستیزانه و واپسگرایی ارتجاع حاکم است که در عین حال هدفش جدا کردن فعالیت مشترک جنبش دانشجویی کشور است.
درخصوص حذف پذیرش دختران از رشته های گوناگون آموزش عالی، پایگاه اطلاع رسانی" فرارو" ، ۱۷ مرداد ماه سال 91، با اعتراف به اینکه چنین اقدامی نامی جز تفکیک جنسیتی ندارد، می‌نویسد: "سال گذشته ۲۰ دانشگاه پذیرش دختران و پسران را جدا کردند. تا حدی سرو صدا به پا شد ... اما در نهایت نه آب از آب تکان خورد و نه اتفاق خاصی افتاد. همین شد که در سال 91 شاهد بودیم ۴۰ دانشگاه دیگر هم به جرگه پذیرش‌های تک جنسیتی پیوستند و شمارشان به بیش از ۶۰ دانشگاه رسید." امسال دختران اصلی‌ترین قربانیان این نحوه پذیرش بودند. به این معنا که در سال ۹۰تنها دو رشته از ظرفیت دختران حذف شده بود، اما امسال ۳۶ دانشگاه در ۷۷ رشته کارشناسی از پذیرفتن دانشجوی دختر سرباز زدند.
حال، سوال اصلی اینجاست که غده های این جدا سازی چه زمان زیر پوست جامعه شکل میگیرد ؟ و در کجا سرباز خواهد زد؟
محیط کار؟
صحنه ی روابط اجتماعی جامعه؟...
صدمه اصلي تفکيک جنسيتي متوجه چه کسي است؟
دانشجويان؟ استادان؟
يا جامعه اي که بايد پذيراي مردان و زناني باشد که تا زمان فارغ التحصيلي از دانشگاه، تصويري از تعامل اجتماعي ندارند؟
استاد حمیدرضا کاتوزیان در پاسخ به این سوال در گفت وگویی با مردم سالاری 1390/6/14 چنین گفت:
" توجيه طرح تفکيک جنسيتي اگر چه بر خط کش هيچ منطقي منطبق نبود اما گويا مسيري است که از دانشگاه به کودکستان رسيد. از ابتداي تصويب اين طرح در سال 66 تا به امروز تفکيک جنسيتي در دانشگاه ها رنگ اجرا به خود نديده بود اما اين بار گويا بحث تفکيک جنسيتي از دانشگاه، ميز و صندلي و استاد فراتر رفت و کودکستان ها و تاب و سرسره ها را نيز لازم الاجرا تلقي کرد. ميزها و صندلي ها جدا شدند.
از اين پس مهد کودک ها و دانشگاه ها تفکيک جنسيتي مي شوند تا در نهايت نخستين برخورد شايد در محيط کار، نقطه عطف تعاملات اجتماعي مردان و زنان محسوب شود.
آيا برترين دانشگاه هاي ما از لحاظ رتبه علمي امروز معدود دانشگاه هاي تک جنسيتي است؟
آيا بزرگ ترين دستاوردهاي علمي در دانشگاه هاي دنيا زماني به دست آمده است که اين دانشگاه ها تک جنسيتي فعاليت مي کردند؟ روابط مردان و زنان برجسته و نخبه در برترين دانشگاه هاي کشور جز برپايه مناسبات معمول اجتماعي نيست و هرگز بخش حاکميتي اين کشورها در پي چنين توهيني به دانشجويان و دانشگاهيان کشورشان بر نيامده اند. موضوع تفکيکي جنسيتي در جهت هر باوری که باشد،سخيف و ساده انگارانه است."
به طور حتم دانشجويان و دانشگاهیان ما اين توهين را از ياد نخواهند برد و ساکت نخواهند نشست....