"شرکت..." در مورد ِ "حقوق بازنشستگی" از خود انعطاف نشان می دادند، او حاظر بود در مورد پرداخت ِ کارگران به "برنامه ی درمانی" معامله کند. نگرانی ِ اعضاء اتحادیه موجه بود. هنگامیکه ایشان در صبح 28 دسامبر از خواب بیدار شدند و فهمیدند که توسینت با چه مواردی توافق کرده و کمیته ی اجرایی نیز بر روی ِ این توافقات صحه گذاشته است، هزاران کارگر به آن اعتراض کرده و می گفتند که اینها مواردی نبوده که آنها به خاطرش اعتصاب کردند. در برابر ِ عقب نشینی ِ "شرکت حمل و نقل شهری" در زمینه ی تغییرات ِ ساختار حقوق بازنشستگی، توسینت پذیرفته بود که برای اولین بار، کارگران برای برنامه ی درمانی مبلغی پرداخت کنند. "شرکت ..." به دنبال ِ این بود که بخشی از هزینه های ِ بازنشستگی را بر دوش ِ کارگران بیاندازد، و توسینت این را نپذیرفته بود. اما برای کارفرمایان چه تفاوتی می کرد که کدام بخش از هزینه ها را کارگران پرداخت کنند؟ توسینت با انتقال ِ بخشی از هزینه های ِ بیمه ی درمانی به کارگران توافق کرده بود. علاوه بر این، نتوانسته بود بخشی از حقوق کارگران را که تورم بلعیده بود زنده سازد. و مهمتر آنکه، اهرمی را که تاریخ انقضای ِ قرارداد – در دوران تعطیلات و فصل خرید ِ کریسمس- در اختیارشان گذاشته بود، با توافق به تمدید ِ ضرب العجل تا اواسط ِ ژانویه، از دست داده بود.مسئولین ِ اتحادیه ادعا می کردند که از 5/1 درصد پرداخت ِ حق بیمه ی درمانی توسط ِ کارگران، نمی توان بعنوان ِ "عقب نشینی" سخن گفت، چرا که این مبلغ به برنامه ی جدید ِ بیمه ی درمانی برای بازنشستگان پرداخت می شد. اما هرگز توضیح ندادند که چرا کارگران باید یکصد میلیون دلار برای ِ برنامه ی درمانی ای پرداخت کنند که قرار است فقط سی ویک میلیون دلار برای "شرکت..." هزینه داشته باشد؟
مبارزه برای رأی منفی : "کمپین ِ رأی منفی" به قرارداد، با عجله سازمان یافت و ادعا کرد که این قرارداد به اعتصابش نمی ارزید. مخالفین ِ قرارداد، با اشاره به پرداخت ِ بیمه ی درمانی اظهار می داشتند که جایگزین کردن ِ یک "عقب نشینی" با "عقب نشینی ِ" دیگر، آن چیزی نبود که برایش اعتصاب کردند. در مقابل، مدیریت نیز سعی کرد اینگونه نشان دهد که طرفداری از حقانیت ِ اعتصاب برابر با دادن رأی مثبت به قرارداد است. آنها امیدوار بودند اعضایی که به اعتصابشان افتخار می کنند، قرارداد را تأیید کنند.
اما، اتخاذ ِ چنین سیاستی ، اعضایی که هنگام راه رفتن در صف های اعتصابی به عملشان افتخار می کردند را به تردید وا داشت که نکند با با حمایت ِ از اعتصاب، مرتکب ِ حماقت شده باشند. جالب اینجاست! همان اعتصابی که توسینت برای قبولاندن ِ یک قرارداد ِ پیش و پا افتاده اعلام کرده بود، اینک مانع ِ تصویب ِ آن توسط اعضاء می شد.
اعضایی که هنگام قدم بر داشتن در صفوف ِ اعتصاب، به قدرت ِ خود در فلج کردن ِ شهر نیویورک پی برده بودند. آنها از اینکه توانسته بودند بدون هیچ آموزش و راهنمایی ای از طرف ِ اتحادیه، صفوف اعتصاب را راه اندازی کرده و به آنان رسیدگی نمایند، احساس ِ اعتماد به نفس می کردند. آنها نمی توانستند قبول کنند که با چنان قدرتی که از خود نشان داده بودند، چرا باید به چنین"عقب نشینی" ای در قراردادشان تن دهند.
پس از مبارزه ای شدید بین دو طرف، قراردا با رأی ِ بسیار نزدیکِ 11227 موافق ، در برابر 11234 مخالف، رَد شد.
اتحادیه های رانندگان ِ قطارها، بلیط فروشان ِ مستقر در قطار، کارگران ِ ریلی(که توسینت قبل از انتخاب شدن بعنوان ِ رئیس منطقه، سخنگویشان بود) و فروشندگان ِ بلیط در ایستگاه ها و نظافت چیان به قرارداد رأی منفی دادند. اتحادیه هایی که تعداد ِ زیادی از آمریکایی های ِ آفریقایی تبار با اکثریت لاتینی ها را در بر می گرفتند. همان اشخاصی که در سال 2000، پشتیبان ِ"جهت گیریِ نوین" بودند و در سال 2003 از انتخاب مجدد توسینت حمایت کردند.
با رد شدن ِ قرارداد، مخالفین خواهان ِ برگزاری یک جلسه عمومی ِ اضطراری شدند تا مبارزه ی خود را برای بدست آوردن ِ قرارداد بهتری تجدید کنند. آنها برای ایجاد " کمیته ی بسیج" که بتواند تمامی منطقه را برای از سر گیری ِ اعتصاب ِ احتمالی هماهنگ کند، اصرار ورزیدند. آنها همچنین درخواست کردند تا مذاکرات از سر گرفته شود و تعداد ِ شرکت کنندگان در کمیته ی مذاکره کننده نیز افزایش یابد. در مقابل ، رهبری اتحادیه نیز به اعضایش هشدار داد که مراقب ِ انتظارات ِ خود باشند. توسینت و گروهش ، به جای ِ پذیرفتن ِ تصمیم اعضاء و تأمل برای یافتن ِ راه های ِ تجدید ِ مبارزه، شکایت داشتند که مخالفان قرارداد درباره ی محتوای ِ آن دروغ می گویند. و اینکه اعضاء اتحادیه موفق به درک مفاد آن نشده اند. مرتباً اعضاء را تهدید می کردند که با این اوصاف، اینک، قرارداد از طریق "حکمیت" ، واجب الاحرا خواهد شد.
به علت نزدیکی ِ نتایج رأی گیری، برخی از مفران ِ مطبوعاتی و ناظران ِ وقایع، توصیه می کردند که رأی گیری تکرار شود. توسینت در وحله ی اول با این پیشنهاد مخالفت کرد. اما، پس از دو ماه ، هنگامیکه مسئولان اتحادیه صراحتاً عدم آمادگی ِ خود را جهت تجدیدِ مبارزه اعلام داشتند، توسینت، در 14 مارس اعلام نمود که یکبار دیگر برای ِ تأیید ِ همان موافقتنامه رأی گیری خواهد کرد. ... اما، پیتر کالیکاو، رئیس ِ هیئت مدیره ی "شرکت حمل و نقل شهری" اعلام داشت که قرارداد پیشنهادی را مجدداً روی ِ میز مذاکره قرار نخواهد داد و این مسئله باید از طریق "حکمیت" حل شود. با در نظر گرفتن ِ این واقعیت که توسینت نیز حاظر نبود برای قرارداد ِ بهتری به میز مذاکره بازگردد، در مرحله ی دوم رأی گیری، اکثریت ِ قاطع ِ 14716 رأی موافق ، در برابر 5877 رأی مخالف، قرارداد به تصویب رسید. تنها، رانندگان بودند که آنرا برای دوم بار رَد کردند.
پیامد ها : میان ِ دو رأی گیری ، "منطقه" به جرم ِ سرپیچی از حکم قاضی مبنا بر ممنوعیت ِ اعتصاب، به پرداخت ِ دو میلیون و پانصد هزار دلار جریمه محکوم شد. همچنین، حق ِ "منطقه" در کسر ِ خودکار ِ حق عضویت از چک های دستمزد ِ اعضایش، بعد از ژوئن 2007 که اقساط ِ جریمه به پایان می رسید، محروم شد. بعلاوه، هر یک از اعتصاب کنندگان نه تنها حقوق روزهای اعتصابشان را دریافت نمی کردند، بلکه، به پرداخت ِ جریمه ای برابر با یک روز دستمزد محکوم شدند. و تکاندهنده تر از همه اینکه ، راجر توسینت نیز به جرم توهین به دادگاه، به ده روز زندان محکوم گردید.
قاضی ِ مربوطه، این حکم را علیرغم توصیه های ِ شهردار بلومبرگ و دادستان ِ ایالت نیویورک صادر کرد. آنها معتقد بودند که پرداخت ِ جریمه های ِ سنگین برای تنبیه "منطقه" و هشدار به رهبران ِ دیگر اتحادیه ها کافیست و حکم زندان از توسینت یک شهید خواهد ساخت. زندانی کردن ِ یک رئیس اتحادیه برای یک اعتصاب، بیانگر ارتقاء جدی ِ تهاجم به اتحادیه هاست.
اما، در منطقه ی 100 ، به حکم زندان ِ توسینت با سردی برخورد شد. هنگامیکه "منطقه" و شورای مرکزی ِ کارگران از اعضاء خواستند تا برای همراهی توسینت، هنگام ِ رفتنش به زندان، در یک راهپیمایی ِ نمادین ِ "گذشتن از روی ِ پل ِ بروکلین" شرکت کنند، تنها دویست نفر از اعضاء منطقه ی 100 حاظر شدند. واضح است که اعضاء به دلیل آنکه احساس می کردند که به ایشان خیانت شده است، از این دعوت، استقبال نکردند. علل ِ این عدم استقبال در وحله ی اول به این خاطر بود که توسینت، بدون دریافت یک قرارداد از اعتصاب رویگردان شد. دوم، به علت ِ "عقب نشینی ای" که در قرارداد وجود داشت. و سوم به این دلیل که او، با برگزاری ِ رأی گیری ِ مجدد به توافقنامه ای که از طرف ایشان رَد شده بود، به آنها بی احترامی کرده بود.
در پایان ِ ژوئیه ی 2006 ، منطقه ی 100 ، هنوز بدون ِ قرارداد است. "حکمیت" در حال ِ برگزار شدن است تا اجرای ِ توافقنامه را تحمیل کند. گروه بندی هایی در حال شکلگیری است که در انتخابات ِ منطقه که قرار است در پائیز برگزار شود، توسینت را به چالش بکشند.
مایکل اُ. برایان، رئیس اتحادیه ی بین المللی، کسی که به اعتصاب خیانت کرد، اینک به دلایل ِ پزشکی بازنشسته شده است و خلف او ، تیم