|
مگر شورای نگهبان، با این ترکیب، نامزدهای نمایندگی
را که همه از سرسپردگان هستند، در غربال دمکراسی دینی نمی ریزد و آنها را الک
نمی کند؟
حال بگویید که "انتخابات " در مرام و مکتب ِ جمکرانی شما، محلی از اعراب دارد؟
مگر " امام " دجّال شما افاضه نفرمود که اگر در یک انتخاباتی بیست میلیون به یک
نفر رأی بدهند اما اگر ولی فقیه آن را نپذیرد آن رأی ها به پشیزی ارزش ندارد؟
بنابراین باید به آنانی که توهم داشتند و یا هنوز هم توهم دارند که در این نا
جمهوری اما به شدت اسلامی، انتخاباتی برگزار می شود، پیام داد که بیش از این
خود ومردم بخت برگشته راخسته و سرگردان نکنید و در هر نمایشی، چوب زیر بغل این
رژیم فاسد نباشید! همچنین در این توهم، هم نباشید که نمایشات قبلی " انتخابات "
بود اما این یکی نیست. خیر
در مکتب و مرام مذهب شیعه، انتخابات مقوله ای غریب است و اساسأ هر دینی که قدرت
سیاسی را داشته باشد خود را برحق می داند و از دیگران می خواهد گوسفندوار دنبال
چوپان راه بیفتند و چون و چرا نکنند.
حتی وقتی در قدرت هم نیستند با مقوله انتخابات بیگانه هستند مثل سازمانهای
مذهبی از قماش سازمان مجاهدین که رهبرش مادام العمر است و بسان ولی فقیه اما
عقیدتی است. یعنی رابطه اش با خداست و به خلق خدا پاسخ گو نیست.
البته مکتب ومرام کمونیستی را هم باید از نوع مقوله مذهبی ارزیابی کرد که
کارکردشان در زمینه " انتخابات " از جنس مذهب است.
هرچند شرکت در انتخابات برای رقم زدن سیاست آینده کشور جهت نقصان دادن کاستی ها
و هموارکردن بهبود زندگی اجتماعی در حد ممکن از فضیلت های جوامع دموکراتیک است
اما باید دید که ما در ایران ِ جانمان از یک شرایط آزاد و دموکراتیک تحت حکومت
ملایان برخوردار هستیم؟
آنهایی که معتقد هستند شرایط امروز ایران یک شرایط آزاد و دموکراتیک است می
توانند مثل همیشه که تاکنون چنین بوده اند در انتخابات شرکت کنند و بعد توسری
بخورند.
اما به گواهی آنچه که در ایران می گذرد نشان می دهد که مردم در همه عرصه ها از
انتخاب محروم هستند حتی از بدیعی ترین انتخاب مثل پوشیدن، نوشیدن، رقصیدن،
تفریح کردن، دوست داشتن و و و...
حال چه رسد که بخواهند در امر سیاست انتخاب کنند که:
ما جمهوری اسلامی ِ جمکرانی را نمی خواهیم.
ما روضه خوان نمی خواهیم.
ما ولی فقیه نمی خواهیم.
ما می خواهیم دین از حکومت و حتی از سیاست جدا باشد.
ما رفراندم می خواهیم که به نظام آخوندی نه بگوییم.
ما ... ما... ما...
بنابراین با این توضیحات برای رها شدن از ایلغار آخوندیسم همتی باید کرد و دست
در دست یکدیگر یکبار دیگر با صدای رسا به تمامیت جمهوری اسلامی " نه " بگوییم و
این نمایش را تحریم کنیم و کلیت رژیم را رسوا.
این صحنه نمایش را به همان افرادی واگذار کنیم که همواره چوب زیر بغل جمهوری
اسلامی بوده اند و شرم نمی کنند در جامهء " اپوزیسیون " شناسنامه به دست در
نوبت صف بکشند تا شاید آخوندها، تکه استخوانی از سر شکم سیری برایشان پرتاب
بکنند.
این نمایشات را به همان افرادی واگذار کنیم که بسان ِ انتخابات " ریاست جمهوری
" بین " بدتر و بدترین " به " بدتر" رأی دادند و با سر در اندرون مأتحت
رفسنجانی فرو رفتند تا از ظرفیت اندرونی او بهره ای به کام شیرین کنند.
عملی که در انتخابات گذشته از " فرهنگیان " ، " سینماگران " و بخشی از " اتحاد
جمهوری خواهان " که هنوز هم چشم به اندرون رژیم جمهوری اسلامی دارند تا شاید
ظرفیتی پنهان از چشم همگان را کشف کنند، سر زد.
سوانح هوایی ایران و جهان
امير آرمين
مروری بر سوانح هوایی در روز جهانی هواپیمایی کشوری
در سال ۱۹۴۷ طی ۳۴ سانحه، ۵۹۰ نفر جان باختند. در آن سال در مجموع، ۲۱ ميليون
نفر با هواپيما سفر کرده بودند.
بين سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ طی ۱۳۵ ميليون پرواز، درمجموع ۱۰ ميليارد و۵۰۰ ميليون
نفر با هواپيما سفر کردند ولی ميزان تلفات نسبت به سال ۱۹۴۷ کمتر بود .
سال ۲۰۰۴، با ۲۰۳ کشته و ۹ سانحه يک رکورد بود
اتحاديه اروپا پرواز ۹۲ خط هوايی از ۵۲ کشور را بر فراز کشورها ی عضو ممنوع کرد.
اين کشورها به طور عمده از آفريقا فريقا بودند، اما آريانا از افغانستان، و چند
خط هوايی از قزاقستان و قرقيزستان نيز در مجموعه پروازهای ممنوع بر فراز اروپا
قرار دارند.
کشورهای عضو ايکائو-سازمان هواپيمايی کشوری ملل متحد، در سال ۲۰۰۵ ، در مجموع
۴۷۸ ميليارد و ۷۰۰ ميليون کيلو متر سفر هوايی داشته اند که ۶ درصد نسبت به سال
۲۰۰۴ افزايش داشته است.
آتلانتا پر کار ترين فرودگاه جهان در سال ۲۰۰۴ بود که در مجموع ۸۵ ميليون و ۵۰۰
هزار مسافر را جا به جا کرده است.
ايکائو- سازمان تخصصی ملل متحد در زمينه هواپيمايی کشوری، در سال ۱۹۴۴ برپا شد
و مجمع عمومی در پنجاهمين سالگرد تاسيس آن، روز هفتم دسامبر سال ۱۹۹۴ را روز
جهانی هواپيمايی کشوری ناميد.
سوانح هوایی در ایران پس از انقلاب
رويتر به مناسبت اين روز به تاريخ سابقه سانحه
ها ی هوايی جمهوری اسلامی در عمر ۳ دهه ای آن پرداخته است.
۲۱ ژانويه ۱۹۸۰ : با سقوط بويينگ ۷۲۷ در پرواز مشهد- تهران ۱۲۸ نفر کشته شدند.
۳ نوامبر ۱۹۸۶ :هرکولس سی -۱۳۰ ارتش در پرواز زاهدان-تهران دستخوش سانحه شد
وجان ۱۰۳ نفر را گرفت.
۳ ژوئيه ۱۹۸۷ : ارباس ای -۳۰۰ ايران اربا شليک موشک از ناو هواپيمابر وينسنت
آمريکا به خليج فارس سقوط کرد و ۲۹۰ سرنشين ان کشته شدند.
۸ فوريه ۱۹۹۳ : دربرخورد هواپيمای چارتر ايران ار با سوخوی نظامی، ۱۳۲ سرنشين
هواپيمای کشوری و خلبان و کمک خلبان سوخوی کشته شدند.
۱۷ مارس ۱۹۹۴ : سقوط هرکولس سی -۱۳۰ ايران در قره باغ کوهستانی، منجر به کشته
شدن ۱۰ زن و کودک و ۱۳ خدمه هواپيما شد.
۱۲ اکتبر ۱۹۹۴ : هواپيمای خط هوايی آسمان در پرواز اصفهان- تهران در نطنز سقوط
کرد ۶۶ سرنشين آن کشته شدند .
۱۴ مارس ۱۹۹۷ :۸۰ سرنشين هواپيمای نظامی ايران با سقوط در کوه های خاوری ايران
کشته شدند.
۲ فوريه ۲۰۰۰ : سی -۱۳۰ هواپيمای نيروی هوايی در برخاستن از فرودگاه تهران با
يک هواپيمای خالی ای-۳۰۰ برخورد کرد. هر ۶ سرنشين آن کشته شدند.
۱۷مارس ۲۰۰۱ : ياک روسی ايران با ۲۹ سرنشين از جمله رحمان دادمان وزير راه سقوط
کرد. همه سرنشينان کشته شدند.
۱۲ فوريه ۲۰۰۲ : توپولف مسافری ايران در خرم آباد سقوط کرد همه ۱۱۹ سرنشين ان
جان باختند.
۲۳ دسامبر ۲۰۰۲ : آنتونوف اوکراينی در کوه های ايران سقوط کرد ۴۶ سرنشين ان
کشته شدند. اغلب مسافران اوکراينی بودند.
۱۹ فوريه ۲۰۰۳: ايلوشين -۷۶ با ۲۷۶ پاسدار در جنوب خاوری کشور سقوط کرد. همه
سرنشينان کشته شدند.
۱۰ فوريه ۲۰۰۴ : فوکر -۵۰ از خط هوايی کيش با ۴۵ سرنشين در فرودگاه شارجه
دستخوش سانحه شد . تنها ۲ نفر زنده ماندند.
۶ دسامبر ۲۰۰۵ : سی -۱۳۰ نظامی با ۹۰ سرنشين در منطقه مسکونی تهران سقوط کرد و
همه سرنشينان جان دادند.
۹ ژانويه ۲۰۰۶ : هواپيمای نظامی با سرنشينانی از سپاه، در شمال خاوری ايران
سقوط کرد. ۱۳ سرنشين آن کشته شدند.
|