بر اساس پيشنهاد روسيه، همه مراحل چرخه سوخت هسته ای به جز مرحله آخر، در خاک ايران و مرحله پايانی آن در خاک روسيه انجام می شود. سپس روسيه سوخت هسته ای توليد شده را به ايران باز می گرداند.محمود احمدی نژاد در ۱۱ آوريل اعلام کرد که ايران موفق به تکميل چرخه سوخت هسته ای شده و گفت با اين دستاورد، ايران به «باشگاه هسته ای» پيوسته است.
محمد البرادعی مدیر کل آژانس بین المللی لنرژی اتمی (راست) و علی اصغر سلطانیه سفیر ایران در آژانس
۲۸ آوريل، آزانس بين المللی انرژی اتمی گزارش خود در باره ايران را به شورای امنيت سازمان ملل متحد ارسال کرد.
خاوير سولانا مسئول سياست خارجی اتحاديه اروپا در ۶ ژوئن در ملاقات با مقام های بلند پايه جمهوری اسلامی در تهران، به نمايندگی از اتحاديه اروپا، پيشنهادهای تازه ای به ايران ارايه کرد.
به ازا مشوق های جديد، اتحاديه اروپا از ايران خواست فعاليت های مربوط به غنی سازی اورانيوم را به حال تعليق در آورد
به ازا مشوق های جديد، اتحاديه اروپا از ايران خواست فعاليت های مربوط به غنی سازی اورانيوم را به حال تعليق در آورد.
خاویر سولانا در سفر خود به تهران با مقام های بلند پایه جمهوری اسلامی دیدار وگفت وگو کرد
۳۱ ژوییه، شورای امنيت سازمان ملل متحد قطعنامه ۱۶۹۶ را تصويب کرد که بر اساس آن، به ايران تا ۳۱ ماه اوت فرصت داده شد همه فعاليت های مربوط به غنی سازی اورانيوم را به حال تعليق در آورد.
۳۱اوت، مهلت شورای امنيت سازمان ملل متحد برای پايان دادن به فعاليت های مربوط به غنی سازی اورانيوم ايران، بدون نتيجه پايان يافت.
در ۱۷ اکتبر وزيران امور خارجه کشورهای عضو اتحاديه اروپا هشدار دادند در صورتی که ايران به فعاليت های هسته ای پايان ندهد، از تحريم های احتمالی شورای امنيت سازمان ملل متحد عليه ايران، حمايت خواهند کرد.
در ۱۲ نوامبر ايران اعلام کرد در نظر دارد تا ماه مارس سال ۲۰۰۷، سه هزار سانتريفوژ يا دستگاه گريز از مرکز ويژه غنی سازی اورانيوم را نصب کند.
شورای حکام آژانس بين المللی انرژی اتمی در ۲۳ نوامبر به اتفاق آرا، درخواست ايران مبنی بر دريافت کمک های فنی برای راکتور هسته ای آب سنگين اراک را از دستور کار خارج کرد.
قطعنامه تحريم ايران تصويب شد
شورای امنيت سازمان ملل متحد، در ۲۳ دسامبر پس از ماه ها مذاکرات فشرده کشورهای موسوم به پنج به اضافه يک، قطعنامه تحريم ايران را تصويب کرد.
سایت های هسته ای ایران
تنظیم: خلیل رئیسی فرد
برنامه هسته ای ایران، در دهه شصت میلادی، با یک راکتور تحقیقی آغاز شد. مهمترین بخش برنامه هسته ای ایران پیش از انقلاب، ساخت نیروگاه هسته ای بوشهر بود.
مراکز اصلی هسته ای جنجال برانگیز ایران، از جمله تاسیسات هسته ای اصفهان و نطنز و نیز راکتور آب سنگین اراک، پس از انقلاب ساخته شده اند.
مهم ترین مراکز هسته ای ایران از این قرار است:
بوشهر:
ساخت نيروگاه هسته ای بوشهر در سال ۱۹۷۴ توسط شرکت زيمنس آلمان آغاز شد. با انقلاب سال ۱۹۷۹، پروژه بوشهر متوقف شد. تا آن زمان، ۹۰ درصد واحد يکم نيروگاه بوشهر تکميل و در حدود ۶۰ درصد دستگاه های لازم نيز نصب شده بود.
واحد دوم نيروگاه بوشهر نيز تا ۵۰ درصد تکميل شده بود. در زمان جنگ هشت ساله عراق و ايران، راکتورهای نيروگاه بوشهر ۶ بار توسط هواپيماهای عراقی بمب باران و خسارت های گسترده ای را متحمل شدند.
پس از جنگ، درخواست ايران از شرکت های غربی برای تکميل نيروگاه بوشهر به جايی نرسيد و ايران به ناچار به چين و روسيه رو آورد.
در ششم مارس ۱۹۹۰ ميلادی، قرارداد بازسازی نيروگاه بوشهر ميان ايران و روسيه امضا شد. اما آغاز کار آن به علت مشکلات فنی و مالی، بارها به تاخير افتاد.
نيروگاه هسته ای بوشهر شامل دو راکتور است که کار يکی از آن ها رو به پايان است.
اصفهان:
در مرکز تبديل
اورانيويم اصفهان سنگ معدن اورانيوم، به هگزا فلوريد اورانيوم که برای تزريق در
سانتريفوژها يا دستگاه های گريز از مرکز ويژه غنی سازی اورانيوم لازم است،
تبديل می شود.
در اين مرکز هم چنين اکسيد اورانيويم برای مصرف سوخت هسته ای و نيز فلز
اورانيوم توليد می شود. فلز اورانيوم در هسته اصلی بمب اتمی نيز به کار می رود.
راکتورهای ايران به فلز اورانيوم نيازی ندارند و از اين رو توليد فلز اورانيوم،
يکی از مسايل حل نشده ميان ايران و آژانس بين المللی انرژی اتمی است.
مرکز تبدیل اورانیوم در اصفهان
يک نيروگاه توليد فلز زيرکونيم در نزديکی تاسيسات اصفهان واقع شده است. فلز زيرکونيوم در تولید ميله های سوخت هسته ای به کار می رود.
نطنز:
مجموعه غنی سازی اورانيوم نطنز که در سال ۲۰۰۲ توسط فردی به نام عليرضا جعفرزاده آشکار شد، در مساحتی به وسعت صد هزار متر مربع واقع شده است.