آقای احمدی نژاد!
لطفا سکوت را رعایت فرمائید
سید ابراهیم نبوی
جناب آقای احمدی نژاد
ریاست جمهوری اسلامی ایران
اگر تاریخی وجود نمی داشت و نامه شما برای ملت آمریکا که دیروز منتشر شده است، در این تاریخ ثبت نمی شد و مردم جهان و آمریکا براین گمان قرار نمی گرفتند که چطور آدمی با این لحن و ادبیات،هنوز رئیس جمهور کشوری با تاریخی کهن و فرهنگی دیرپا مانند ایران است، شاید پاسخ دادن به نامه شما برای مردم آمریکا ضرورت نداشت. و اگر فردایی که حتما خواهد آمد، فرزندان مان از ما سووال نمی کردند که مگر در آن زمان هیچ آدم زنده ای وجود نداشت که پاسخی به این موجود بدهد تا حداقل موجودی که ظاهرا رئیس جمهور ایران به نظر می رسد، در این توهم نباشد که با این نامه نویسی ها کاری سترگ کرده است، شاید هرگز پاسخی به نامه شما نمی دادم. اما متاسفانه مجبورم به شما پاسخ بدهم. نامه تان را خواندم، آقای احمدی نژاد! بس کنید، چرا کاری می کنید که مردم جهان یقین کنند که یک موجود ساده لوح رئیس جمهور ایران است.
روزگاری در ایران رئیس جمهوری بود به نام ابوالحسن بنی صدر و او عادتی داشت که هر روز گزارشی می داد به مردم تحت این عنوان که « روزها بر رئیس جمهور چگونه می گذرد.» در آن زمان من جوان خواننده این گزارش ها بودم و حالا پس از سالها می بینم که گوئی آن مرد فقط آمده بود تا رئیس جمهور شود و آن گزارش ها را بنویسد و برود.
یک بازی از آن بازی ها که در جهان آرمانگرایان خطرناک دنیای ما، چه بسا تکرار شده و چه سوگمندانه هنوز تکرار می شود. نامه بازی های شما نیز برای من همانگونه به نظر می رسد، گوئی کسی سالها خواب می دید که اگر رئیس جمهور شدم چه کار های جالبی باید بکنم. نامه های تکراری، بی محتوی و بی سروته، با موضوعاتی که همگانش می دانند، به نظر می رسد فقط یک بازی « احمدی نژادی» است، نوعی بازی ساده لوحانه که حالا دیگر همه آن را فوت آبند. محمود احمدی نژاد، یک جوان روستایی خوش خیال که روزگاری فکر می کرد راهی برای نجات بشریت دارد و حالا فرصتی به دستش آمده تا بازی کند، بازی کند تا از رئیس جمهور بازی اش عکس بگیرند، بازی کند تا در مورد رئیس جمهور بازی اش، مقاله بنویسند، تا نامش را تکرار کنند، تا تلفنی با بزرگان جهان حرف بزند و عاقبت وقتی بازی تمام شد، این آدم به آن فکر کند که دنیا داشت احمدی نژادی می شد.
آقای احمدی نژاد!
دنیا بزرگتر از این بازیهاست. خیلی بزرگتر. من می دانم که شما تلاش کردید در هر جایی که می توانید باشید بروید، در صف اول عکس بگیرید و با همه مصاحبه کنید و هر چیزی را بگوئید که نام تان تکرار شود، اما این بازی عجیب و غریب بودن، در دنیایی که فقط مردم جهان در هر ماه یکی دو ساعت به چیزهای عجیب و غریب مانند هشت قلو ها و موجودات فضایی و هشت پایی که فرانسه حرف می زند و قورباغه ای که رانندگی بلد است و رئیس جمهوری که فکر می کند در هاله نور قرار دارد، نگاه می کنند.
چنین بازی هایی در این جهان، بازی دیرپایی نیست. بازی دارد تمام می شود، لطفا بس کنید.
کلماتی که در نامه به مردم آمریکا نوشته اید از آن کلماتی است که به درد وزارت امور خارجه می خورد، اگر فکر می کنید مردم آمریکا یا جای دیگری از جهان یا مردم ایران را با نوشتن کلماتی بی محتوی و تکراری و بی سروته می شود به بازی گرفت، اشتباه می کنید. آمریکا خودش جای بازی بازی است، خودشان هالیوود دارند، صبح یک احمدی نژاد خلق می کنند و شب در پایان داستان او را نابود می کنند. برای این ملت و هر ملتی، بازی های این چنین تا وقتی ادامه دارد که شما سرتان را زیر برف فرو کرده باشید و فکر کنید که دیگران هم شما را نمی بینند.
از شما سووال می کنم: وقتی نامه به جرج بوش می نوشتید، می شد گفت که یک رئیس جمهور به یک رئیس جمهور دیگر نامه نوشته است. بسیار خوب. اما نامه نوشتن برای مردم آمریکا به عنوان نماینده مردم ایران چه معنی دارد؟
آیا شما نماینده مردم ایران هستید؟
چرا و از چه زمانی پی بردید که نماینده ملت ایران هستید و حق دارید از جانب ملت ایران حرف بزنید و به مردم ایران بگوئید ملت من؟
آخر کجای شما شبیه مردم ایران است؟
اگر بوش نماینده مردم آمریکاست، شما هم نماینده مردم ایران هستید. من فکر می کنم هر دو ملت از اینکه روسای جمهوری چنین دارند، احساس شرم می کنند. نه شما شبیه ملت ایران هستید و نه جرج بوش شبیه ملت آمریکاست. به همین دلیل است که از شما می خواهم به عنوان نماینده مردم ایران سخن نگوئید. نه میزان آرای شما در انتخاباتی پر از تقلب از انتخابات آمریکا بالاتر بود و نه محبوبیت شما در ایران بر اساس نظرسنجی های موجود از محبوبیت بوش در آمریکا بالاتر است.
چه کسی به شما حق می دهد که خود را نماینده ملت ایران بدانید و رئیس جمهور آمریکا را نماینده ملتش ندانید.
شما در نامه تان برای مردم آمریکا نوشته اید: « هر دو ملت خداپرست ، حقيقت جو و عدالت طلب و خواهان شرافت و عزت و كمال هستند. همه از ترويج ارزشها و خصلتهاي انساني نظير محبت ، وحدت و همدلي ، احترام به حقوق انسانها و پشتيباني از حق و انصاف و دفاع از انسانهاي مظلوم در برابر زورگويان خرسند مي‌شوند و لذت مي‌برند. همه در خوبيها، در خدمت به يكديگر بويژه در خدمت به محرومان و مظلومان ميل مشترك داريم و از بيعدالتي ها، پايمال شدن حقوق انسانها و تحقيرها ناراحت مي‌شويم. همه از گمراهي و فريب و نيرنگ بيزاريم و دوستدار هدايت و نور، يكرنگي و اخلاص هستيم. »
آقای احمدی نژاد!
بخش اعظم کلماتی که بکار برده اید، کلماتی پوچ و توخالی است. اصلا مردم ایران شبیه توصیفاتی که شما از آنها کردید نیستند، مردم آمریکا هم شبیه توصیفات شما نیستند. شما اول فرض کرده اید که خودتان انسانی خداپرست و حقیقت جو و خواهان عزت و کمال هستید، بعد فکر کرده اید مردم ایران و آمریکا شبیه شما هستند و بعد از اینکه