خطر فساد و کین آفرینی سیاسی
بیماری دیگری، برای از دست دادن رده در دمکراسی‌ها فساد است. نمونه بد آن بلغارستان (٥۹) است. چراغ قرمز اروپا، یادآور آن است که انتخابات با رای همگانی، کثرت‌گرایی رسانه‌ها و تضمین‌های قانون اساسی معیار‌های کافی و معتبر برای ادعای داشتن آزادی مطبوعات نیست. باید فضا مناسب نیز در جهت آزادی گردش اطلاعات و بیان عقاید وجود داشته باشد. تنش های اجتماعی و سیاسی در پرو (١٠٨) یا در کنیا (۹٧) سیاسی شدن رسانه‌ها در ماداگاسکار (۹٥) و یا در بولیوی (١١٥) و در برزیل (٨٢) که در آنها روزنامه‌نگاران قربانی خشونت می‌شوند، نمایانگر آلوده شدن این دمکراسی های رو به رشد با این سم هستند. کسانی که با مصونیت کامل قوانین را برای ثروتمندتر شدن زیرپا می گذارند و روزنامه نگاران " کنجکاو" را مجازات می کنند، عوامل نگاه داشتن بسیاری از "کشورهای بزرگ" در رده های شرم آور هستند. ( نیجریه در رده ١٣١، مکزیک در رده ١٤٠ و هند در رده ١١٨).
برخی از کشورهای مدعی " کشوری بزرگ" بودن، عامدانه رفتاری خشن، ناعادلانه و در یک کلام نگران کننده از خود نشان می دهند. از جمله ونزوئلا (١١٣) که شخصیت و فرمان‌های شاهانه‌ی رئیس جمهور هوگو چاوز اغلب اوقات تخریب‌گر است. روسیه‌ی جفت پوتین- مددوف (١٤١) کنترلی کامل بر رسانه‌ها عمومی و مخالفان اعمال می کند. همچون آناپولیتکوفسکایا هرسال چند روزنامه نگار با گلوله " افراد ناشناس" که در اغلب موارد نزدیک به سرویس‌های امنیتی تحت هدایت کرملین هستند به قتل می رسند.
مقاومت تابو ها
در میانه‌ی جدول رده بندی کشورهایی هستند در تردید میان سرکوب و آزادی، در این کشورها تابوها غیر قابل عبور هستند.
در گابن (١١٠) کامرون (١٢۹) و یا مراکش (١٢٢) و عمان (١٢٣) ، در کامبوج (١٢٦) و یا در اردن (١٢٨) و یا در مالزی (١٣٢) به‌عنوان مثال مطرح کردن نام رئیس جمهور یا شاه و یا اطرافیان و حتا افتضاحات احتمالی آنها کاملا ممنوع است.
قانون‌گذاری آزادی ستیزانه در سنهگال (٨٦) و یا در الجزایر (١٢١) با نقض استاندارهای دمکراتیک جهانی پذیرفته شده از سوی سازمان ملل متحد بطور مداوم روزنامه نگاران را به زندان می فرستد.
سرکوب در عرصه اینترنت نیز نشانگر سرسختی تابوهاست. در مصر (١٥٦) تظاهرات های ابتکاری بر روی اینترنت پایتخت را پریشان و دولت را که امروز هر کاربر اینترنت را خطری بالقوه برای کشور می‌داند، نگران کرده است. استفاده از مسدود سازی هر ساله بیشتر می‌شود و کشورهای سرکوبگر برای زندانی کردن وب‌نگاران و وبلاگ‌نویسان تردید به خود راه نمی دهند. اگر چین برای استفاده قابل توجه از ابزار تکنیکی و کنترل کاربران در میان کشورهای " نقطه‌های سیاه وب" صدر نشین است سوریه قهرمان منطقه‌ای سایبر سرکوب را کسب کرده است.
در هفتمین رده بندی به ندرت کشوری صعود داشته است. لبنان (٦٧) در پی پایان یافتن سوقصد به روزنامه‌نگاران متنفذ در سالهای اخیر، جایگاه منطقی خود را بازیافته است. و هایتی (٧٣)همچون آرژانتین (٦٨) و یا مالدیو (١٠٤) صعود کند خود را ادامه می‌دهد. در عوض توقف انتقال دمکراتیک در موریتانی (١٠٥) مانع پیشرفت آن شده است. در چاد (١٣٣) و یا در سودان (١٣٥) دستاوردهای چند ساله اخیر با استقرار ناگهانی سانسور از بین رفتند.
افغانستان (١٥٦) به یکباره در پی افزایش خشونت ها از سوی طالبان و جنگ سالاران و البته از سوی نمایندگان دولت سقوط کرده است.
جایگاه بد ایالات متحده امریکا در خارج از حطیه سرزمینی (١١۹) از جمله به خاطر رویه‌ی بد ارتش امریکا در افغانستان است .
جاوید احمد خبرنگار افغان شبکه تلويزيون کانادايي سي تي وی(CTV) به شکل خودسرانه چندین ماه را بدون حکم قضایی در بازداشت بسر برد.
ایالات متحده امریکا در هفتمین رده بندی هشت رده صعود کرده است. آزادی سامی الحج فیلم بردار شبکه تلویزیونی الجزیره پس از شش سال زندان در پایگاه نطامی گوانتانامو عاملی برای این صعود بوده است. با این حال نفی اصل "حفظ منبع خبر " از سوی دادگاه های فدرال برای روزنامه‌نگاران همچنان خطر محسوب می‌شود.
ا از تعداد روزنامه نگاران احضار شده به مراجع قضایی برای معرفی منابع خبری خود در طی ماه های اخیر کاسته شده است و هیچکدام از احضار شدگان نیز در این مدت زندانی نشده اند.
اما مصونیت از مجازات وجود دارد یک سال پس از قتل شانسی بایلی سردبیر هفته نامه اوکالاند پست در کالفرنیا در ٢ اگوست ٢٠٠٧ روند رسیدگی به این پرونده در درگیری های بر سر منافع محلی با کندی روبروست و عدم دخالت دستگاه قضایی فدرال نشانگر یکی از عوامل عدم موفقیت امریکا در بدست آوردن جایگاهی بهتر در رده بندی است. موارد متعدد دستگیری روزنامه‌نگاران در مدت کنوانسیون‌های معرفی نامزدهای دمکرات و جمهوری‌خواه نیز مورد محاسبه قرار گرفته است.
شش کشور در خاور میانه هر سال در پائین ترین رده های جدول رده‌بندی جهاني آزادی مطبوعات قرار می‌گیرند. قهرمانان سرکوب در این منطقه امسال نیز رده خود را حفظ کرده‌اند.
در عراق (١٥٨) آزادی بیان دیگر به اتوپیا تبدیل شده است.
در سوریه (١٥۹) در لیبی (١٦٠) در عربستان سعودی (١٦١) و در سرزمین های خودمختار فلسطین (١٦٣) و یا در ایران (١٦٦) روزنامه‌نگاران یا در محاق سانسوری همه جانبه قرار دارند و یا با خشونتی تباه کننده دست به گریبانند. سرزمین های خودمختار فلسطین هیچگاه به این اندازه سقوط نکرده اند. بیلان درگیری میان جناحهای حاکم بر سر قدرت برای آزادی بیان ویرانگر بوده است. مسئولیت ارتش اسرائیل در قتل خبرنگار رویترز در آوریل ٢٠٠٨ و مصونیت از مجازات سربازان مستقر در تیرفاتال توضیح‌گر سقوط اسرائیل در خارج از حطیه سرزمینی است (١٤۹)
گزارشگران بدون مرز یادآور می‌شود
ایران سال‌هاست که صدر نشین کشورهای خاورمیانه برای داشتن بیشترین تعداد روزنامه‌نگاران زندانی است.
و با ١٠ روزنامه نگار و وب نگار زندانی بزرگترین زندان خاور میانه برای روزنامه‌نگاران است.