| اطلاعیه و پیامها | لینک ها | مقالات | بایگانی |
|
شماره چدید |
|
در جهان پس از ١١ سپتامبر ، فقط صلح حافظ آزادی است گزارشگران بدون مرز: امروز اول آبان ماه ١٣٨٧ هفتمین رده‌بندی جهاني آزادی مطبوعات را منتشر کرد. نه توانمندی اقتصادی که صلح ضامن آزادی مطبوعات در جهان است. این نتیجه‌گیری اصلی هفتمین رده‌بندی جهاني آزادی مطبوعات گزارشگران بدون مرز است، که امروز اول آبان ماه ١٣٨٧ منتشر شد. این ردبندی معياری برای سنجش آزادی مطبوعات در ١٧٣ کشور جهان است و هر ساله از سوی گزارشگران بدون مرز منتشر می‌گردد. نتیجه‌گیری دیگر این رده بندی بازهم درجا زدن سه کشور ترکمنستان (١٧١) کره شمالی (١٧٢) و اریتره (١٧٣) در آخرین رده‌های جدول است. و اینکه رفتار جامعه جهانی با کشورهای اقتدارگرایی چون کوبا (١٦٩) یا چین (١٦٧) برای بدست آوردن نتیجه‌ای مطلوب موثر نبوده است. جهان پس از ١١ سپتامبر به روشنی ترسیم شده است. دمکراسی‌های بزرگ بی‌ثبات شده و در موضعی تدافعی قرار گرفته‌اند و به‌تدریج فضای آزادی‌ها را کاهش می‌دهند. دیکتاتوری‌های پرقدرت اقتصادی با استفاده از تفرقه در جامعه جهانی و جنگ‌های ویرانگری که به نام مبارزه با تروریسم، به راه افتاده‌اند، اقتدارگرایی خود را با غرور به رخ می‌کشند. تابوهای مذهبی یا سیاسی هر سال به کشورهایی که در مسیر گسترش آزادی‌ها گام بر می‌دارند بیشتر تحمیل می شوند. در این وضعیت خفقان عمومی حاکم بر کشورهای بسته جهان، تحت رهبری دشمنان آزادی مطبوعات، با مصونیت کامل آنها از مجازات ادامه دارد. به گونه‌ای که نهادهای بین‌المللی چون سازمان ملل متحد همه‌ی اقتدار خود را بر روی اعضا از دست داده است. این بحران اما به برخی از کشورهای از نظر اقتصادی ضعیف این امکان را داده است که که علیرغم همه مصائب به مردمان خود این حق را بدهند که با دولت خود هم‌نظر نباشند و آنرا بتوانندعلنا اعلام کنند.
جنگ و صلح جدول رده‌بندی جهاني آزادی مطبوعات محدوده زمانی از اول سپتامبر ٢٠٠٧ تا اول سپتامبر ٢٠٠٨ را در بر می‌گیرد. این جدول نه تنها جایگاه والای اشغال شده توسط کشورهای اروپایی را در معرض دید همگان قرار می دهد ( به استثنای زلاند نو و کانادا، ٢٠ رده اول جدول کشورهای اروپایی تشکیل می دهند.) که نمایان‌گر جایگاهی آبرومند برای برخی از کشورهای امریکای مرکزی و کارائیب نیز هست. جامائیکا و کستاریکا در رده های ٢١ و ٢٢ و اسلواکی ٢٠ و مجارستان در رده ٢٣ قرار دارند. کمی بالاتر از سورینام(٢٦) و ترینداد یا توباگو (٢٧) این کشورهای کوچک کارائیب حتا در مکانی بهتر از فرانسه (٣٥ ) قرار دارند که امسال نیز چهار رده نزول کرده است. و یا اسپانیا (٣٩) و ایتالیا (٤٤) دو کشوری که همچنان درگیر خشونت های مافیایی و سیاسی هستند. با تکیه بر معیارهای رده‌بندی، برای نامبیا (٢٤) فقط یک امتیاز کافی بود تا پس از صدر نشینی کشورهای آفریقایی به گروه بیست کشور اول جدول صعود کند. نقطه مشترک کشورهای صدر نشین جدول با تفاوت‌های فاحش اقتصادی ( تفاوت درآمد سرانه برحسب جمعیت میان ایسلند (١) و جامائیکا (٢١) ١ به ١٠ است ) این است که این کشورها دارای نظام دمکراسی پارلمانی هستند و به ویژه وارد جنگ نشده‌اند. امری که شامل حال امریکا ( رده ٤٠ در کشور خود و رده ١١۹ در خارج از حیطه سرزمینی ) و یا اسرائیل ( رده ٤٦ در کشور خود و رده ١٤۹ در خارج از حیطه سرزمینی ) نمی‌شود. در اسرائیل برای اولین بار پس از سال ٢٠٠٣ یک روزنامه نگار فلسطینی بدست ارتش این کشور کشته شده است. از سر گیری درگیری مسلحانه گریبانگیر گرجستان ( رده ١٢٠) و یا نیجر نیز بود که سقوطی سنگین داشت ( از رده ۹٥ در سال ٢٠٠٧ به رده ١٣٠ در سال ٢٠٠٨). این کشورها علیرغم دارا بودن نظامی دمکراتیک اما در منازعه‌ای نظامی با " تنش کم و یا زیاد" شرکت دارند. با این عمل روزنامه نگاران به‌عنوان آسان‌ترین هدف در معرض خطر درگیری یا سرکوب قرار می‌گیرند. آزادی موسی کاکا خبرنگار رادیو بین‌المللی فرانسه در نیامه پس از ٣٨٤ روز بازداشت و آزادی سامی الحج از جهنم گوانتانمو پس از شش سال زندان یادآوری‌ست بر این امر که جنگ همیشه جان‌ستان است اما آزادی‌ستان نیز هست.
زیر آتش منازعه‌گران و دولتی همه جا حاضر در نبود راه حلی سیاسی برای حل معضلات مبرم خود کشورهای درگیر در منازعات پر خشونت، چون عراق ( رده ١٥٨) پاکستان (١٥٣) افغانستان ( ١٥٦) و یا سومالی (١٥٢) "مناطق سیاه" مطبوعات هستند. قتل، گرونگیری، دستگیری خودسرانه، تهدید به مرگ، امر روزمره‌ی روزنامه‌نگاران است، که علاوه بر آنکه زیر آتش منازعه‌گران هستند در اغلب موارد به طرفداری از طرفین درگیر هم متهم می‌شوند. هر بهانه‌ای برای خلاص شدن از دست " مزاحمان" و "جاسوسان" خوب است. مانند سرزمین های خود مختار فلسطین (١٦٣) که به‌ویژه در غزه که از زمان قدرت یابی حماس وضعیت به وضوح وخیم‌تر شده است. در همین زمان در سریلانکا (١٦٥) علیرغم آنکه دولت انتخابی بر سرکار است اما مطبوعات با خشونتی سازمان داده شده از سوی دولت مواجه‌اند. کشورهای که در صف آخر این رده‌بندی قرار دارند نطام‌هایی دیکتاتوری کما بیش با چهره‌ای آرایش شده هستند که در آنها مخالفان و روزنامه‌نگاران می‌توانند با شکاف در روزنه‌‌ی دیوارهای سیاه‌‌چال تحمیل شده بر آنها زندگی کنند. سال المپیک در چین (رده ١٦٧) سال دستیگیری هو جیا و تعداد دیگری از منتقدان و روزنامه نگاران بود اما در عین حال فرصتی بود برای رسانه های آزاد که تدریجا از کنترل پلیسی تحمیل شده بر شهروندان قدرت بزرگ آسیا عبور کنند. روزنامه‌نگار بودن در پکن و یا در شانگها و همچنین در ایران (١٦٦) در ازبکستان (١٦٢) در زیمبایوه (١٥١) حرفه‌ای با خطر بالا، محرومیت‌های بسیار و آزارهای قضایی مداوم است. از سالها پیش در بیرمانی (١٧٠ ) تحت رهبری دیکتاتورهای نظامی نژادپرست و انعطاف ناپذیر حتا روزنامه‌نگاران و روشنفکران خارجی نیز دشمن ژِنرال‌های در قدرت محسوب می‌شوند.
جهنم‌های ایستا در تونس زین العابدین بن‌علی (١٤٣) لیبی معمر قذافی (١٦٠) و روسیه سفید الکساندر لوکاشن‌کو (١٥٤) سوریه بشیر ال‌اسعد (١٥۹) یا گینه اکوادرو نیدو اوبینا نگوما (١٥٧) تصویر رهبر در همه‌ی خیابان‌ها و در صفحه اول روزنامه‌ها، برای قانع کردن بدبین‌ترین‌ها به عدم وجود آزادی بیان در این کشورها کافی است. دیگر دیکتاتورها کیش شخصیت را ترویج نمی‌کنند اما مثل هم‌پالکی‌های خود خفقان ایجاد می کنند. در لائوس (١٦٤) یا در عربستان سعودی (١٦١) برای روزنامه نگاران هیچ امکانی جز حرکت در خط رسمی قدرت وجود ندارد. کره شمالی و ترکمنستان مرکز جهنم ایستا هستند که رابطه مردم آنها با خبر- فریب سازی دولت از بقیه دنیا قطع شده است. در حالی که در اریتره (١٧٣) آخرین کشور رده بندی برای دومین سال متمادی هنوز رئیس جمهور اسایاس آفورکی و قبیله کوچک ناسیونالسیت و پارانویایش بر جوان ترین کشور آفریقا حمکرانی می کند. جامعه جهانی و از جمله اتحادیه اروپا فقط به تکرار تنها راه حل "گفتگو" است، بدون در بر داشتن هیچ نتیجه‌ای بسنده می‌کند، ظاهرا تا زمانی که دولت‌های اقتدارگرا می‌توانند اعتراضات را بی هیچ خطری جز نارضایتی بدون عواقب چند دیپلمات نادیده انگارند. مصون از مجازات هستند. |