| اطلاعیه و پیامها | لینک ها | مقالات | بایگانی |
|
شماره جدید |
|
اساسی مواضع کلیدی رژیم ایران شود دیگر نام اصلاحات نمی توان بر آن گذاشت بلکه فرآیندی است که منجر به سقوط رژیم جمهوری اسلامی و ایجاد یک حکومت دموکراتیک خواهد شد. چیزی که جمهوری اسلامی به شدت از آن می هراسد و ساختار سیاسی و خط مشی خود را برای مقابله با تهدیدهای اینچنینی طراحی نموده است. اما مواضع اساسی و اصلاح ناپذیر جمهوری اسلامی کدامند؟ با توجه به دامنه وسیع ویژگی های منحصر به فرد جمهوری اسلامی ذیلاً به اهم آن اشاره می شود: اعتقاد به عدم جدائی دین از سیاست: نظام جمهوری اسلامی همانگونه که از نامش پیداست حکومتی است مذهبی که در آن اسلام و مبانی فقهی آن تعیین کننده تمامی سیاستها و رفتارهای حکومت با شهروندان خود و در عرصه بین المللی است. اما آمیختن دین با سیاست صرفاً ترفندی است مختص رژیم ایران که برای استفاده ابزاری از مذهب و بمنظور سلب حاکمیت از مردم بکار گرفته شده است. عدم جدائی دین از سیاست وجه اصلی و بنیادین موجودیت جمهوری اسلامی بوده و بدون آن ارکان اساسی حکومت همچون ولایت فقیه، شورای نگهبان، مجلس شورای اسلامی، قوه قضائیه، قانون مجازات اسلامی و بسیاری مفاهیم دیگر که تعیین کننده نحوه اداره کشور و چکونگی رفتار با جامعه از سوی حکومت می باشند مشروعیت خود را از دست داده و ساختار کلان حکومت فرو می ریزد. این در حالی است که در تمامی جوامع دموکراتیک از آنجا که دین امری شخصی و رابطه ای میان فرد و خدای خویش تعریف می شود، دین و سیاست بعنوان دو مفهوم جدا از هم پذیرفته و نهادینه شده اند. التزام و سرسپردگی به ولایت فقیه: هرچند این ویژگی بعنوان یکی از نتایج اعتقاد به عدم جدائی دین از سیاست ارزیابی می شود ولی از آنجا که جایگاه ولایت فقیه در جمهوری اسلامی فراتر از یک مفهوم مذهبی و فقهی و در واقع قدرتی فراقانونی بوده و به همین دلیل منشاء جهت گیری های کلان حکومت محسوب می شود از اهمیت جداگانه ای برخوردار بوده و طبق ادبیات جمهوری اسلامی التزام یا عدم التزام به این جایگاه خط سرخ رژیم محسوب می شود. مقام ولایت فقیه در جمهوری اسلامی موقعیتی مادام العمر برای حکومت یک فرد بر جامعه فراهم نموده و کلیه نهادهای سیاسی، نظامی و اقتصادی جامعه را در سیطره اراده وی قرار داده است. این مسئله که در تعارضی آشکار با اصل حق حاکمیت مردم بر سرنوشت خویش است جزء لاینفک ساختار جمهوری اسلامی بوده و از ارکان اساسی آن بشمار می رود.
نقض حقوق بشر: آنچه که جمهوری اسلامی را در ردیف حکومتهای سرکوبگر و مستبد جهان قرار داده و بیشترین محکومیت بین المللی را برایش بهمراه داشته است نقض گسترده و سازمان یافته حقوق بشر توسط رژیم ایران است. بدلیل ماهیت ایدئولوژیک و غیر مدنی جمهوری اسلامی، همواره اراده و تمایلات توده مردم در تقابل با منافع حکومت ایران بوده و در چنین شرایطی تنها راه کنترل و همسو نمودن جامعه با اراده حکومت، سلب آزادی های فردی و اجتماعی و سرکوب روزمره و سیستماتیک جریانها و تحرکات غیر همسو از طریق اعمال زور و امنیتی نمودن فضای جامعه بوده است. تا جائی که می بینیم حکومت ایران بدون توجه به فشارهای داخلی و بین المللی و با بی اعتنائی کامل نسبت به قطعنامه های پیاپی صادر شده علیه نقض حقوق بشر در ایران، تنور سرکوب و اختناق را همچنان گرم نگه داشته و متناسب با افزایش سطح آگاهی جامعه آن را شعله ورتر نموده است. اعدام، شکنجه، سرکوب زنان و دختران، بازداشت دانشجویان و فعالان مدنی، ایجاد فضای سانسور، سرکوب روزنامه نگاران و فعالان حقوق بشر، اعدام نوجوانان، اعمال فشار علیه اقلیتهای مذهبی و قومی، همه و همه سناریوئی است سازمان یافته و از پیش طراحی شده که حکومت مذهبی حاکم بر ایران برای تداوم و حیات خود دنبال می کند و بدون آن موجودیت جمهوری اسلامی به مخاطره خواهد افتاد. عوامفریبی و دروغپردازی: در نظام حاکم بر ایران، شخصیتهای سیاسی برای دستیابی به مناصب کلان مدیریتی کشور می باید دارای ویژگی های کلیدی و منحصر به فردی باشند که علاوه بر التزام به مبانی عنوان شده در فوق، توانائی و استعداد در دروغپردازی و عوامفریبی از اساسی ترین این ویژگی هاست. اساساً فردی که نتواند بسیاری از واقعیتهای تلخ جامعه را که رژیم حاکم بر ایران مسئول مستقیم آن است به نحوی وارونه جلوه دهد یا شهامت دروغ گفتن و فریب اذهان عمومی را نداشته باشد در سیستم های تو در توی تأیید صلاحیت رژیم از رسیدن به مدارج بالاتر باز می ماند و به خارج از حاکمیت رانده می شود. این سنتی است که از بدو به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی اساس کار مقامات و مسئولان حکومتی را از صدر تا ذیل تشکیل داده و یکی از خطوط کلی و تغییر ناپذیر سیاستهای رژیم ایران محسوب می شود. این سیاست در مقاطع نزدیک به انتخابات که نامزدهای انتخاباتی وابسته به حکومت سعی در جلب آرای مردم دارند رنگ و بوی آشکارتری به خود گرفته و رقبا تلاش می کنند در این عرصه گوی سبقت را از یکدیگر بربایند. تنها در مواردی همچون منازعات و رقابتهای درونی رژیم است که ممکن است جناحی خاص برای خارج کردن جناح دیگر از میدان رقابت اقدام به انتقاد، افشاگری و پرده برداشتن از برخی رسوائی های جناح رقیب نماید که آن نیز نه در جهت روشنگری مردم بلکه در خدمت تأمین منافع حزبی و جناحی است.
صدور انقلاب و ایجاد امپراطوری اسلامی: این ویژگی اساس سیاست خارجی جمهوری اسلامی را بویژه طی چند سال گذشته تشکیل می دهد اما ریشه آن به انقلاب 57 و تئوری نهضت جهانی اسلام و تشکیل امت واحد اسلامی به رهبری حکومت ایران، که از سوی بنیانگذار جمهوری اسلامی مطرح شد باز می گردد و تا کنون رژیم ایران آنرا در قالب صدور بنیادگرائی و تروریسم، تداوم تعمدانه جنگ ایران با عراق، حمایت از گروه های افراطی همچون حزب الله و حماس در لبنان و فلسطین، دامن زدن به نا امنی ها در کشورهای همسایه همچون عراق و افغانستان، فعال نمودن شاخه ای از سپاه پاسداران در کشورهای عربی و مسلمان نشین منطقه و بالاخره تلاش برای دستیابی به سلاح اتمی در پوشش فعالیتهای صلح آمیز هسته ای است که بخش عظیمی از منابع و درآمدهای کشور را که می باید در جهت تأمین رفاه مردم ایران هزینه نماید صرف این سیاست توسعه طلبانه اش نموده است تا نفوذ خود را در منطقه افزایش دهد و به رویای دیرینش یعنی تشکیل یک امپراطوری مذهبی بلامنازع در منطقه دست یابد. بدلیل همین سیاست است که امروز شاهد انزوای روزافزون جامعه ایران و افزایش تحریم های بین المللی علیه کشورمان هستیم. سیاستی که تبعات آن مستقیماً متوجه مردم ایران بعنوان تنها بخش غیر مسئول در سیاست خارجی کشور شده و اثرات نامطلوب آن تا نسلهای بعدی ادامه خواهد داشت. اما واقعیت مهمتری که در رابطه با مواضع و ویژگی های کلیدی و اصلاح ناپذیر جمهوری اسلامی وجود دارد آن است که چنین حکومتی با چنین مختصاتی از محل همان ویژگی های منحصر به فردش آسیب پذیر بوده و بیشترین ضربات و فشارها بر رژیم از ناحیه همین خصوصیات وارد آمده است. این واقعیت به خوبی از میزان سرمایه گذاری جمهوری اسلامی برای مقابله با این آسیب ها نمایان است. هرچند در مقابل نیز هزینه گزافی از سوی همه آزادیخواهان و مبارزان راه دموکراسی در ایران پرداخت شده است. |