| اطلاعیه و پیامها | لینک ها | مقالات | بایگانی |
|
شماره جدید |
|
مجاهدین باید عراق را ترک کنند موفق الربیعی، مشاور امنيت ملی دولت عراق، روز یک شنبه یکم دی ماه 1387 به اردوگاه اشرف، مقر اعضای سازمان مجاهدین خلق در استان دیاله عراق رفته و رهبران این سازمان را در جریان تصمیم دولت برای تخلیه این اردوگاه قرار داده بود.پس از انتشار این خبر، روز سه شنبه سوم تیر ماه، بنجامین چانگ، سخنگوی کاخ سفید نیز اعلام کرد که دولت عراق به واشینگتن اطمینان داده است که هیچ یک از افراد مستقر در پایگاه اشرف به اجبار به کشوری که جان آن ها در خطر باشد فرستاده نمی شوند. در بیانیه که الربیعی، روز دوشنبه دوم تیر ماه منتشر کرد، آمده است: «به آن ها گفته شد که در برنامه دولت عراق است که اردوگاه بسته شده و ساکنان آن به زادگاه و یا به کشور دلخواه شان فرستاده شوند. » این بیانیه می افزاید: «سازمان مجاهدین خلق سازمانی تروریستی است و اجازه ندارد که در خاک عراق فعالیت سیاسی، رسانه‌ای، فرهنگی، مذهبی یا اجتماعی داشته باشد.» روزنامه نیویورک تایمز که این بیانیه روز سه شنبه چاپ کرده بود، به نقل از تحلیلگران و مخالفان دولت عراق می نویسد که اصرار دولت این کشور بر اخراج ساکنان اردوگاه اشرف اقدامی است برای خشنودی دولت ایران که پیوسته با توافقنامه امنیتی عراق و آمریکا که ماه گذشته به تصویب رسید، مخالفت می کرد. صلیب سرخ: آمریکا و عراق مسئول جان مجاهدین هستند خانم دوروثی کریمیتساس، سخنگوی کمیته بین المللی صلیب سرخ جهانی، به دنبال بیانیه دوم تیر ماه 1387 مشاور امنیت ملی دولت عراق، در گفتگو با رادیو فردا، بر این نکته که موضوع تخلیه اردوگاه اشرف مساله جدیدی نیست و این کمیته پیگیر وضعیت ساکنان آن بوده است، تاکید کرد.وی گفت: «آنچه از منظر حقوقی تاکنون انجام داده ایم آن است که به تمام مقام های مسئول این پرونده، دولت های آمریکا و عراق، این نکته را متذکر شده ایم که آن ها مسئول حفظ جان این افراد هستند. همان طور که به طور معمول مسئول حفظ جان همه افراد غیرنظامی هستند و باید برای این مساله راه حلی مطابق حقوق بین الملل پیدا کنند. این کاری است که ما انجام داده ایم و آنچه بدان توجه داریم آن است که مقامات ذیربط هم مسئولیت خود که حفاظت از جان غیرنظامیان است، را به انجام برسانند.» خانم کریمیتساس، با اشاره به بازدید‌هایی که توسط صلیب سرخ جهانی از اردوگاه اشرف به عمل آمده و نیز گفتگوهایی که با ساکنان این اردوگاه شده، افزود: «ما در فاصله سه ماه پیش تاکنون سه بار از اردوگاه اشرف بازدید داشته ایم و با ساکنان اردوگاه صحبت کرده ایم و نگرانی های آن ها در مورد سرنوشت شان، در صورتی که از حمایت نیروهای یک دولت خارج شده و به دست نیروهای دولت دیگر سپرده شوند، را به مقام های مسئول منتقل کرده ایم. اصل حقوق مورد اشاره ما در بحث با مقام های عراقی هم «اصل عدم عودت» در حقوق بین الملل است که بر اساس آن هیچ دولتی حق ندارد چنانچه بیم آزار و بدرفتاری در کشورشان وجود دارد، افراد را اخراج، مجبور به بازگشت یا طرد کند. ما هم چنان افراد ساکن در اردوگاه اشرف را تحت نظر داریم.» وی در مورد وضعیت و مناسب بودن شرایط زندگی در اردوگاه اشرف هم گقت: «ما معمولا نتایج مشاهده های خود را منتشر نمی کنیم اما در مورد وضعیت اردوگاه همان طور که در سایت ما آمده است برای ما جای نگرانی در این مورد وجود ندارد.» با این همه، اصرار برخی و عدم تمایل برخی دیگر از سیاست مداران عراقی بر اخراج اعضای سازمان مجاهدین خلق هم چنان ادامه دارد و سرنوشت ساکنان اردوگاه اشرف، در مذاکرات مقامات عراقی و ایرانی و معامله احتمالی بر سر ان ها نیز مورد بحث قرار می گیرد. موضع دبیرکل سازمان سازمان ملل متحد در مورد مجاهدین خلق در گزارش بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل، گفته آمده است که کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل در نامه ای به وزیر امور خارجه عراق خواسته است که دولت عراق از ساکنان اردوگاه اشرف در برابر خروج اجباری از عراق، اخراج و بازگردانده شدن به ایران محافظت کند. نبا به گزارش پایگاخ اینترنتی بی.بی.سی، بان کی مون در گزارش خود به شورای امنيت سازمان ملل به اين نامه اشاره و محتوای آن را تاييد کرده است. در این گزارش گفته شده است که این نامه در تاریخ 15 اکتبر 2008 به وزیر امور خارجه عراق تحویل داده شده است. بند 45 گزارش دبیر کل سازمان ملل به شورای امنیت به طور کامل به وضعیت اعضای سازمان مجاهدین خلق در اردوگاه اشرف اختصاص دارد. در این بند آمده است: «یونامی(نیروی کمک امنیتی سازمان ملل برای عراق) وضعیت اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران که در اردوگاه اشرف در استان دیاله زندگی می کنند را از نزدیک زیر نظر دارد. آن ها در پی توافقنامه ای که در سال 2004 امضا شد هنوز تحت محافظت ارتش آمریکا هستند، اما دولت عراق قصد خود برای به دست گرفتن کنترل کامل نیروگاه در آینده نزدیک را اعلام کرده است. کمیساریای حقوق بشر سازمان ملل در نامه ای به تاریخ 15 اکتبر 2008 به وزیر امور خارجه عراق، دولت عراق را ترغیب کرد از ساکنان اشرف در برابر خروج اجباری از عراق، اخراج و بازگردانده شدن، در تخطی از اصول «عدم بازگشت» (non-refoulement) محافظت کرده و از هر گونه اقدامی که زندگی یا امنیت آن ها را به خطر می اندازد خودداری کند. هم چنین مهم است که نیازهای انسانی ساکنان اردوگاه، از جمله دسترسی به غذا و مراقبت های بهداشتی، از سوی حافظان اردوگاه برآورده شود.» اما حامد البیاتی، سفیر عراق در سازمان ملل متحد گفته است، عراق خواهان تخلیه شدن اردوگاه اشرف است اما پناهندگان را به زور به ایران باز نخواهد گرداند. وی گفت: «ما به کسانی که مایل به رفتن داوطلبانه به ایران هستند اجازه خواهیم داد چنین کنند، اما می خواهیم باقی آنها به سایر کشورها بروند. اما ما نمی خواهیم مجاهدین خلق در عراق بمانند.» سازمان عفو بین الملل هم از دولت های آمریکا و عراق خواسته با ساکنان اردوگاه اشرف بر اساس کنوانسیون چهارم ژنو رفتار کنند. این کنوانسیون بازگرداندن افراد تحت حمایت را در صورت وجود خطر شکنجه به کشورشان منع می کند. بدین ترتیب،با توجه به این گزارشات و موضع گیری های دولت عراق، سرنوشت مجاهدین خلق بسیار حساس و خطرناک است. چون که علاوه بر آسیب پذیر بودن اردوگاه اشراف در مقابل عملیات تروریستی عوامل حکومت اسلامی ایران در عراق، هم چنان بده و بستان ها و معاملات آشکار و نهان دولت عراق و ایران نیز آینده مجاهدین خلق در عراق را خطرناک تر کرده است. آخرین باری که سازمان مجاهدین حلق با صدور بیانیه ای از حمله موشکی به اردوگاه اشرف خبر دادند، خرداد ماه 1387 بود. در ان زمان، پایگاه خبری ایلاف عربستان در گزارشی به نقل از یک مقام عراقی گزارش داده بود: «اردوگاه اشرف وابسته به مجاهدین خلق ایران در عراق، هدف اصابت موشک های ایرانی قرار گرفت.» به گزارش عصر ایران، یک منبع عراقی که نخواست نامش فاش شود به ایلاف گفت: «ایران روز دوشنبه (6 خرداد 1387) چند موشک گراد به محل اسکان اعضای مجاهدین خلق در عراق شلیک کرد که براثر آن خساراتی به اردوگاه منافقین وارد شده اما این حادثه تلفاتی در بر نداشته است.»سئوال مهم این است که اگر دولت عراق بتواند مجاهدین خلق را از عراق اخراج کند و یا با حکومت اسلامی بر سر آن ها معامله نماید، زمینه سازی برای تحت فشار قرار دادن نیروهای ایرانی مستقر در کردستان عراق نیز فراهم نخواهد شد؟ بنابراین، اگر جواب این سئوال «آری» است پس نباید تا اقدامات دولت عراق در این مورد به سرانجام نرسیده باید از هم اکنون به حمایت از مجاهدین خلق مستقر در اردوگاه اشرف برخاست و با جلب حمایت های بین المللی دولت عراق را به عقب نشینی وادار کرد؟! مسلم است که باید به حمایت انسانی از اعضای مجاهدین خلق در اردوگاه اشرف برخاست و از هر طریق ممکن به نهادهای بین المللی فشار آورد تا مانع معامله دولت عراق بر سر مجاهدین با حکومت اسلامی شوند. مساله جان انسان هایی است که با هر ایراد و اشکالی سیاسی و ایدئولوژیکی سال های طولانی بر علیه حکومت اسلامی مبارزه کرده اند، و هم چنان در جهت سرنگونی این حکومت جانی و تروریست مبارزه می کنند نباید اجازه داد که قربانی معاملات اقتصادی، سیاسی و امنیتی دولت ها شوند. از این رو، در حال حاضر ضروریست که نیروی سیاسی و اجتماعی و فرهنگی ایرانی انسان دوست، آزادی خواه و چپ، جدا از این که چه نظر و موضع سیاسی در رابطه با سیاست ها و عملکردهای مجاهدین حلق ایران دارند قبل از هر چیز وظیفه انسانی دارند که از حق و حقوق انسانی و اجتماعی آن ها در مقابل حکومت اسلامی دفاع کنند. سوم بهمن 1387 |