جوابيه اي براي آقاي يونسي و ساير مجريان حكومتي

 جمشيد پور اسمعيل نيازي

به مصداق هر دم از اين باغ بري مي رسد, باز هم شاهد اظهاراتي هستيم كه جواب دادن به آنها نه تنها لازم بلكه بسيار هم ضروري است. پس از هجمه شديد نيروهاي امنيتي و اطلاعاتي در جهت سركوب همايش بزرگ قلعه بابك و سپس تهاجم فرهنگي در زمينه تاريخ و فرهنگ آذربايجان آنهم به دست افراد مجهول الهويه اي همچون مير مهرداد مير سنجري, اكنون نوبت به وزير اطلاعات رسيده است تا با زمينه چيني هاي نادرست به نتايجي نادرست تر رسيده و تلاش فرزندان اين مرز و بوم را در جهت احقاق حقوق انساني, طبيعي و قانوني خويش غير قانوني و وابسته به بيگانگان جلوه داده و زمينه هاي سركوب اين تلاشهاي شبانه روزي را فراهم سازد. اينجانب بر اين باور نيست كه جناب يونسي از روي مدرك و يقين در خصوص فعالان آذربايجان داد سخن  سرداده اند بلكه بيشتر بر اين باورم كه ايشان به واسطه تحليلها و بولتنهايي كه به دست آنها رسيده است چنين پنداشته اند كه فرزندان ملت آذربايجان در جهت معامله با نيروهاي خارجي قدم برداشته و مي خواهند با طرح مسئله ملي, نظام را دچار بحران نمايند و ناگفته پيداست كه اين بولتن نويسان از چه قماش آدمهايي هستند!. مشتي شووينيست و تحليلگر غير واقع بين و ناآشنا با واقعيتهاي اجتماعي كه همه چيز را در اعمال زور و خشونت      مي بينند. فلذا در اين مختصر مجالي كه دارم به بررسي گفتار ايشان مي پردازم و اميدوارم كه مسئولان نظام دست از توهم توطئه بردارند و واقعيات جامعه را به راستي درك نمايند.

بديهي است كه هر حركتي مستلزم فراهم ساختن ملزومات خويش است. بحث در خصوص توطئه بر عليه نظام نيز مستلزم كشف توطئه است. بر همين اساس شاهد ظهور پاره اي اقدامات نسنجيده و شايد هم كاملا سنجيده عمال حكومتي هستيم كه با هدف به ظاهر كشف توطئه انجام مي پذيرند اما چون در عالم واقعيت     توطئه اي وجود ندارد لذا سعي وافري به خرج مي دهند تا براي توهمات خويش مصداقي عيني دست و پا كنند. از همين جاست كه بحث رخنه هاي اطلاعاتي, هدايت عناصر مرتبط در جهت هدف اصلي يعني ايجاد و سپس كشف توطئه و ... نمود بارزي مي يابد. توهم توطئه نه تنها دوستان را تبديل به دشمن مي كند بلكه دشمنان را هم جري تر مي كند. آقاي يونسي اگر شما ريگي به كفش خود نداريد پس چرا لنگ لنگان راه مي رويد؟

اگر در طول 25 سال گذشته مطالبات قانوني خلقهاي ساكن در ايران را به آنان استرداد مي نموديد اكنون نه تنها مجبور به موضع گيري در برابر تحركات حق طلبانه اين مردم نبوديد, بلكه همين مردم پشتيبان عملي و علني نظام بودند. من اظهارات شما را نه از موضع قدرت كه از موضع ضعف مي دانم و معتقدم كه شما از روي ضعف, در عمل و به ناچار دچار توهم توطئه شده ايد. هر نظامي براي حراست از قدرت سياسي خويش به ناچار دست به ايجاد دواير اطلاعاتي و امنيتي مي زند. گرچه عنوان دواير اطلاعاتي از كشوري به كشوري ديگر فرق مي كند اما از ساختار مشابهي برخوردارند. در تمامي اين قبيل از ادارات چند مورد مشخص به چشم مي خورد.

الف: مخبرين ( كساني هستند كه رابط بين دواير اطلاعاتي و تشكيلات و يا احزاب و ... هستند و اخبار مربوط به اين گروهها را در اختيار ادارات اطلاعاتي قرار مي دهند اما در استخدام رسمي ادارات اطلاعاتي نيستند.)   

ب: ماموران رسمي جزء (افرادي كه در ارتباط با مخبرين و برخي فعالان سياسي هستند و رسما در استخدام ادارات اطلاعاتي مي باشند.)

ج: ماموران رسمي كل( افرادي كه رياست چندين مامور جزء را بر عهده دارند و ممكن است بنابر ضرورت اقدام به كار عملي و علني بنمايند و يا توسط اهرمهاي خود اين كار را انجام دهند.)

چ: تحليلگران ( اين افراد داده هاي اطلاعاتي را در كنار همديگر مي گذارند و به تحليل اين داده ها مي پردازند و برنامه  ريزي و سياست گذاري مي كنند.)

د: وزرا و مسئولان ( اين افراد در جريان اعمال و رفتارها و سياستها قراردارند اما چنين نيست كه اراده آنها اعمال شود. بلكه آنها عمدتا به عنوان سخنگو هستند نه سياستگذار. آنها دنباله رو استراتژي هستند و فقط در تاكتيكها قدرت اعمال نظر دارند.)

در توضيح اين مورد نظر خواننده را به اين موضوع جلب مي كنم كه هر نظامي براي خود استراتژي و تاكتيكي را اتخاذ مي كند. استراتژي, برنامه هاي طولاني مدت و اساسي هستند كه توسط كارشناسان و مسئولان ثابت نوشته و به اجرا گذاشته مي شوند اما تاكتيك ها برنامه هاي كوتاه مدتي هستند كه براي مقاطعي خاص تعيين و استفاده يا اعمال مي شوند.

آقاي يونسي عمدتا سخنگوي وزارت متبوع خود هستند نه سياستگذار استراتژيك آن. به عبارتي ديگر ايشان ممكن است در مواردي تاكتيكي اعمال نظر نمايند اما در موارد استراتژيك دنباله روي سياست از پيش تعيين شده و به عبارتي بهتر مجري بي چون و چراي برنامه اي هستند كه در مقابلشان گذاشته مي شود و حق ايجاد تغييرات كلي يا جزئي در اين استراتژي را ندارند.

آنچه مسلم است استراتژي نظام در برخورد با جريانات ملي تا به امروز خصمانه و از منظر توهم توطئه بوده است. يعني كه به نظر استراتژيستهاي نظام هرگونه استيفاي حقوق مدني از طرف هر نوع گروه و دسته سياسي مساوي با هدايت از آن سوي مرزهاست و يقينا در اين هدايتها نيت براندازي موجود است. از همين روي است كه جناب يونسي ابروانشان را گره مي زنند و در حالي كه سعي دارند تا از سيماي روحاني خارج شده و قيافه اي خشن به خود بگيرند - كه اين قيافه با موقعيت اجتماعي و شغلي ايشان مطابق باشد- و متعاقب آن مطالبات ملي را توطئه اي بر عليه اسلام و نظام قلمداد مي كنند. گفتار آقاي يونسي نه از جانب خودشان كه از جانب استراتژيستهاي نظام است و در واقع استراتژي نظام را در مقابله با حركات ملي نشان مي دهد. از طرفي ديگر پيداست كه اين استراتژيستها تحت تاثير پان آريائيستها قرار دارند و تلاش آنها بر اين است كه نژاد آريايي را تنها نژاد رسمي اين سرزمين قلمداد نموده و ساير مليتهاي ساكن در اين محدوده جغرافيايي را به طور مستقيم و يا با واسطه منشق از اين نژاد بدانند.

آقاي يونسي و ساير آقايان توجه داشته باشند كه اگر دين در جهت ارتقاء معنويات مردم باشد مشكلي وجود نخواهد داشت اما اگر دين و نظام به صورت توامان در راه آسيميله كردن ملل گام بردارند و بخواهند با از بين بردن فرهنگ, تاريخ و هويت ملل بر آنها حكومت كنند اين امر هيچگاه عملي نخواهد شد و سرانجام آن در طولاني مدت طرد دين از جانب ملل و فروپاشي نظام به ظاهر متكي به دين خواهد بود.

اكنون به مرور مطالب آقاي يونسي مي پردازيم.

آقاي يونسي ادعا ميكنند كه: « در آن زمان (دهه 60) دولت جمهوري اسلامي يك دولت نو پا و بدون حاكميت قوي بود و مجريان دولتي شخصيتهايي كم سابقه در امور اجرايي بودند و قواي حاكميت همچون ارتش, سپاه, وزارت اطلاعات و دستگاه قضايي هنوز شكل و قوام نيافته بود.»