| اطلاعیه و پیامها | لینک ها | مقالات | بایگانی |
|
شماره جدید |
|
به فریاد دادخواهی ما پاسخ دهید! شخصیتها، احزاب و سازمانهای مترقی و آزادیخواه! محافل و مجامع مدافع حقوق بشر! روزنامه نگاران و گزارشگران رسانه های مستقل و دمکراس یخواه! طی ماههای سال 2001 و 2002 شماری ازاعضای سابق احزاب و سازمانهای اپوزیسیون کرد ایرانی که بعنوان پناهنده در کردستان عراق زندگی میکردند، در نتیجهء عدم امنیت و در معرض خطر قرار داشتن جانشان و ترور هر از چند گاه شماری از آنان توسط عوامل رژیم ایران، گروه گروه بهمراه اعضای خانواده های خود در سودای برخورداری از امنیت جانی و دستیابی به پناهگاهی امن کوههای صعب العبور مرز شمال عراق با ترکیه را در نوردیده و خود را به دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در شهر" وان" معرفی کردند. این پناهجویان پس از حدود دو سال بلاتکلیفی و تحمل مشقتها و آلام بسیار و شرایط وخیم مادی و معنوی در ژانویهء 2004 برگه های قبولی درخواست پناهندگی خود را از دفتر سازمان ملل در شهر" وان" دریافت کردند ودر ظاهر بعنوان پناهنده شناخته شدند. اما خوشحالی ناشی از دریافت قبولی پناهندگیشان دیری نپائید که موج تازه ای از یأس و ناامیدی را در میان آنها دامن زد. و بزودی مشخص شد که برگه های قبولی این گروه متضمن حقوق قانونی آنها بعنوان پناهنده نمیشود و بویژه از خروج آنها از ترکیه و انتقال به کشورهای پناهنده پذیر جلوگیری خواهد شد. از آن به بعد تاکنون در سرنوشت نامعلوم گروه بیش از 1200 نفری پناهندگان سیاسی کرد ایرانی تحولی مثبت روی نداده و کماکان در بلاتکلیفی بسر میبرند. صرفنظر از اوضاع بد مادی و معیشتی این گروه از پناهندگان که هفتاد درصد آنان را زنان و کودکان تشکیل میدهند، به لحاظ حقوقی در کشور ترکیه از جایگاهی برخوردار نیستند. دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در آنکارا با اینکه طی چهار سال گذشته از اوضاع بحرانی این گروه از پناهندگان کرد ایرانی آگاهی داشته، لیکن از اقدام کارساز و عملی برای خروج آنها از ترکیه بعنوان یگانه راه پیش رو جهت حل نهایی مشکلاتشان خودداری ورزیده است. با توجه به سوابق این گروه از پناهندگان کرد که در گذشته سالها جزو اعضا و فعالین اپوزیسیون کرد ایرانی بوده و دارای کیسهای مبارزء علنی با رژیم اسلامی ایران هستند، هیچگونه بازگشتی برای آنها قابل تصور نمیباشد. از طرف دیگر ادامهء اوضاع کنونی در کشور ترکیه نیز بمثابهء مرگ تدریجی آنهاست. زیرا با اعمال محدودیتهایی از طرف دولت ترکیه در قبال پناهجویان و پناهندگان ایرانی که حق هرگونه کار و امرار معاش را از آنها سلب کرده و کودکان و نوجوانانشان را از حق تحصیل محروم نموده، ادمهء این اوضاع بحرانی بسیار سخت و دشوار خواهد بود. دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل در ترکیه، تعلیق پرونده های این گروه از پناهندگان ایرانی را تا حدی ادامه داده است که دولت ترکیه فرصت و امکان هرگونه برخورد غیرقانونی را علیه آنها داشته باشد. برخورد UNHCR آنکارا در قبال این گروه از پناهندگان به میزانی سهل انگارانه و تبعیض آمیز است که نه تنها وجهء انسانی این سازمان را به زیر سئوال برده بلکه این ذهنیت را در میان پناهندگان سیاسی کرد قوت بخشیده که رژیم اسلامی ایران در رقم زدن چنین سرنوشتی برای آنان دخالت دارد. بویژه با توجه به این واقعیت که هر ماه دهها ایرانی غیر از این گروه بطور منظم به کشورهای پناهنده پذیر اعزام میشوند. این پناهندگان جهت ابراز نارضایی از وضعیت خود و رساندن صدای خود به گوش محافل ذیصلاح مدافع حقوق بشر از راههای ممکن استفاده بعمل آورده اند و حتی بعنوان آخرین راه پیش رو اقدام به اعتصاب غذا و تحصنهای آرام در مقابل درب UN آنکارا و " وان" نموده اند. اما متأسفانه هر بار دخالت پلیس ترکیه مانع از به نتیجه رسیدن این حرکات حق طلبانه شده است و بدین ترتیب امکان هرگونه اعتصاب و تحصن اعتراضی از آنها سلب شده است. اینک اوضاع گروه بیش از یکهزار و دویست نفری پناهندگان سیاسی کرد ایرانی در ترکیه بیش از هر زمان وخیم و ناهنجار است. اکثریت زنان پناهنده دچار بیماریهای روحی و روانی و افسردگی شده اند، برای کودکان و نوجوانانی که نه تنها از حق تحصیل بلکه از کلیهء حقوق هم سن و سالیهای خود در دیگر نقاط جهان محرومند، آینده ای روشن نمیتوان تصور کرد و بالاخره مردهای پناهندهء کرد تحت فشارهای روحی ناشی از چهار سال بلاتکلیفی و عدم برخورداری از حقوق انسانی از توان افتاده و امید به ادامهء راهی را که در نتیجهء مبارزه برای سرنگونی رژیم اسلامی و برقراری آزادی و دمکراسی در ایران با آن مواجه شده اند، از دست داده اند. ما از کلیهء شخصیتها، نهادها و سازمانهای مترقی و مدافع حقوق بشر میخواهیم، دفتر کمیساریای سازمان ملل متحد در ترکیه را ملزم به پاسخگویی به این سئوالات نمایند : 1- چشم پوشی و سهل انگاری در قبال بیش از یکهزار و دویست پناهندهء کرد ایرانی که از طرف خود این سازمان بعنوان پناهندهء سیاسی قبول شده اند، چه توجیه و دلایل قانونی دارد؟ 2- در صورتیکه سایر پناهندگان غیر از این گروه طی چند ماه به کشورهای پناهنده پذیر اعزام میشوند، چرا نه تنها جهت خروج این پناهندگان از ترکیه اقدامی کارساز و جدی صورت نپذیرفته، بلکه به معدود پناهندگانی هم که از طریق ساپورتیهای قانونی مراحل اعزام به کشورهای پناهنده پذیر را طی کرده اند، مجوز خروج از ترکیه داده نمیشود؟ 3- آیا UN ترکیه میتواند منکر این واقعیت باشد که این گروه از پناهندگان کرد بدلیل سالها مبارزهء علنی با حکومت اسلامی ایران بمراتب بیش از سایر پناهندگانی که در کشور ترکیه هستند، تحت پیگرد و تعقیب رژیم ایران قرار دارند؟ بعلاوه ما از کلیهء خبرنگاران و گزارشگران رسانه های مستقل و دمکراسیخواه دعوت بعمل می آوریم تا خود به ترکیه آمده و عمق فاجعه ای را که نمایندگان جهانی حقوق انسانهای تحت ستم در قبال این گروه بی دفاع و بی پناه کرد ایرانی آفریده اند، به عینه مشاهده نمایند و ندای انسانی این بی پناهان را به گوش نهادهای بشر دوست و افکارعمومی مردم ترقیخواه جهان برسانند. باشد که افشاگری شما و انعکاس اوضاع سیاسیون کرد ایرانی، دفتر UN ترکیه را ناچار به اجرای موازین و تعهدات انسانی و قانونی خود در قبال این گروه از پناهندگان فراموش شده نماید. سخنگویان پناهندگان سیاسی کرد ایرانی در ترکیه 16/02/2005 |