با يک سبد گل مي آيم
تنظیم : خلیل رئیسی فرد
با دنيائي از عشق
وچشمه جوشان چشمانم
با قلب زخميم مي آيم و
سلامت مي کنم
اي خاک تفته خاوران
دلم مي خواهد قلبت را
بشکافم
وبر رخسار مرواريدهاي
درخشانت
بوسه اي نثارسازم
که عاشق ترين ،عاشقان
در اين دشت خفته اند
وبا پيکر درهم پيچيده شان
فرداي رهائي را فرياد
مي زنند
گل فروش خاوران
مثل هر هفته ، مثل 14سال وسه ماهي که اين راه را طي کردم خودم را به دشت پر عزيز خاوران رساندم .
مثل هميشه يارم ، ياورم ، رفيقم ، تنها يادگارم از جهان ، پسرم همراهم بود . حالا ديگه براي خودش يلي شده کپي پدر با همان قد وقواره وبا همان صلابت وآرامش ، کوشا در درس و کار، سربلند واستوار .
عجب روزيه امروز ؛ روز تولد جهان وکيوان ، کيواني که تنها 5 سال وجود پدر را در کنار خود احساس کرد وهفت سال تمام نظاره گر تصوري از پدر در پشت شيشه سالن ملاقات بود ولي حالا تمام اتاقش مملو از عکس هاي پدر در کنار عکس بزرگي از «ارنستوچگوارا» است .
از وقتي که قد کشيد وبلوغ شد ، از وقتي که در کنارم به نبرد با نا برابري ها پرداخت ، جهان را دوباره در کنار خودم ديدم با تمام صفا وصميميتش وهمواره در کنارش احساس غرور مي کنم همانطور که او (جهان) از همسر يک زنداني قرباني شده در سيستم طبقاتي و سرمايه داري انتظار داشت .
در اين افکار غوطه ور بودم که کيوان سرش را بيخ گوشم آورد وگفت : چيز غريبيه اين پسر اينجا چيکار مي کنه ؟
من که اصلا" متوجه اطراف نبودم نظرم بطرف سمتي که او اشاره مي کرد جلب شد . با تعجب پسر 12يا 13ساله اي
را مشاهده کردم که پشت دو تا سطل قرمز رنگ پر از گل رز يکي رزسرخ وسطل ديگررز سفيد حاشيه ديوار ايستاده است .
مدتي با سوءذن وتعجب او را نگاه کرديم ، متوجه شدم خانواده هاي ديگر هم با همان شيوه او را زير نظر دارند . پسري که پشت سطل هاي گل ايستاده بود با حجب وحيا ومعصوميت خاصي تلاش مي کرد نگاهش را از چشم نظاره گرانش پنهان سازد وبخاطر همين هم کاملا"سرخ شده بود عين گلهاي سرخ داخل سطلش .
به آرامي به مسير خود ادامه داديم تا به نزديکي کانال رسيديم ، رفيق مادر (مادر رياحي ها ) به آرامي قدم مي زد با کيوان بطرف او رفتم وبعد از ديده بوسي تعجب خودم را از وجود گلفروش در خاوران با او درميان گذاشتم .
او هم با تمام محبتش گفت : دخترم فکرش را نکن اگه قرار کنترل باشه اين جونورا (رژيم )همه جوره ما را کنترل ميکنن وما هم کار خودمون را مي کنيم . البته مدتيه اون آقاهه ( با سر به نزديکي پسر گلفروش اشاره کرد مردي با صورت تراشيده ولباسي مرتب در آن حوالي ايستاده بود)هم که قبلا" نديده بودمش هم اينجا پرسه مي زنه، احتمالا" اينها مامورن ومي خوان جوانها را بيشتر شناسائي وکنترل کنن. اما من دلم براي اين پسر با اين سن وسال مي سوزه چرا که آلت دست اينا شده ، ما خانواده ها همه کم وبيش همديگر را مي شناسيم چه از صف وسالن ملاقات وچه از اينجا که دور هم جمع مي شيم و حواس همگي مون به اين چيزها جمع است .
ضمنا" مادرجون ما که همگي با خودمان گل آورده ايم و از اين به بعد هم مياريم پس اينهم نمي تونه براي رژيم مفيد باشه بعد از مدتي مجبوره بساطش را جمع کنه وبره دنبال کارش .
من ضمن گوش دادن به حرفهاي مادرمتوجه کيوان شدم که يواش يواش خوش را به نزديکي پسرک گلفروش ومردي که تقريبا" حالا کنار او بود نزديک مي کرد .
با عجله بطرف کيوان حرکت کردم ،در ضمن اينکه مي دانستم او جوان بسيار عاقلي است وتا بحال حرکت نسنجيده اي از او سر نزده است ولي باز مي ترسيدم دچار احساسات بشه وبخواهد کاري انجام بدهد .
وقتي به کنار او (کيوان ) رسيدم در حالي که دست او را گرفته بودم ومي کشيدم گفتم : کجا مي روي ؟
با لبخند گفت : مي خواهم قيمت گلها را بدانم وهمه آنها را يکجا بخرم تا او مجبور شود اينجا را ترک کند .
در حالي که سعي مي کردم او را بطرف ديگري بکشم گفتم : خب چه نيازي به اينکار است ؟ اونا وقتي ببينن نتيجه نداره اين پسره را مي برن در ضمن مگه نمي تونن از شکلهاي ديگه اي هم استفاده کنن ؟
کيوان اصرار کرد وخودش را به جلوي پسرک گلفروش رساند وبا لحن خشکي پرسيد: گلها شاخه اي چند است ؟
پسرک با لهجه شهرستاني گفت : اينها ، اينها براي شما مجانيه .
کيوان با تعجب وعصبانيت گفت : براي ما مجانيه !!!؟ براي چي ؟ تو کي باشي که به ما گل مجاني بدي ؟
قبل از اينکه پسرک جوابي بدهد يکي از خانواده ها به من وکيوان نزديک شد وگفت : مامورا دارن ميان برين داخل جمع
تا نتونن مزاحمتي براتون درست کنن .
دست کيوان را گرفتم ووسط محوطه رفتيم ، در اين حال بود که متوجه عده اي با لباس شخصي بهمراه دو پاسدار شدم که به پسرک گلفروش نزديک شدند وبعد از چند لحظه مشاهده کردم يکي از آنها دوتا سطل گل را برداشته ويکي ديگر از آنها شانه پسرک را گرفته واو را به دنبال خود مي کشد . هنوز چند قدمي نرفته بودند ديدم همان فردي که نزديک پسرک ايستاده بود به دنبالشان دويد وچيزهائي گفت و در يک لحظه همه لباس شخصيها او را دوره کردند وبا عجله همگي از خاوران خارج شدند. رفيق مادر(مادر رياحي ) که به نزديکي ما رسيده بود گفت: خوب اينهم از بازي امروزشون ولي شما حواستون جمع باش با دوسه تا از خانواده هاي ديگه حرکت کنيد وسعي کنيد ماشين تان بين چند تا از ماشين هاي خودمان باشد شايد اينها بخواهند کاري انجام بدهند وبرنامه اي داشته باشند . پس از پايان مراسم بدونه اينکه ما خودمان چيزي بگوئيم ماشينمان در بين چند ماشين از خانواده ها قرار گرفته بود وتا جلو