ارتباط با ما

درباره آزادگی

مسئله ملی  و فدرالیسم

بایگانی

حقوق بشر

دانشجو

در تقویت زمینه های چنین سوء استفاده هائی داشته ودارد، پوشش دهد. و حال آن که روشن است یک مقابله واقعی با این گونه ناهنجاری ها،جز ازطریق مقابله با عوامل ریشه ای نظیرگسترش اشتغال و تأمین حداقل های معیشتی و آموزشی و مهد کودک،جز با گسترش حضور اجتماعی مؤثرترزنان و مقابله با فرهنگ مردسالاری که اکنون خطرناک ترین جلوه های خود را در یک دولت مردسالار و مسلح به آموزه های خرافی و مذهبی می یابد،و دریک کلام بدون گسترش حقوق پایه ای دمکراسی،ممکن نیست. وابسته کردن معیشت زنان به درآمد مردان حاصلی جز گسترش فقر وسرکوب فرهنگی و بازتولید هرچه بیشتر ناهنجاری های اجتماعی نخواهد داشت.

همان گونه که اشاره شد مقابله با برنامه های تباهی آور و برده ساز دولت اسلامی با شیوه های مقابله جوئی خزنده تاکنونی جنبش زنان و تکیه صرف براعتراض ها وحرکت های نیروهای آوانگارد کافی نیست.

بنابراین جنبش زنان تنها می تواند با برنامه ریزی هم جانبه تر وگسترش پایگاه اجتماعی خود به مقابله با این تهاجم برخیزد. واین بدان معناست که جنبش زنان لازم است اشکال و کیفیت مبارزات خود را متناسب با میزان حضور وجایگاه واقعی خود درجامعه ونیز با درجه خطری که دست آوردهای آن را تهدید می کند،ارتقاء دهد. واین مستلزم آن است که فعالین جنبش زنان و نیزفعالین پیگیر دموکراسی و به ویژه حامیان جنبش های اجتماعی رادیکال قبل ازهرچیز آژیر خطر را کشیده و ماهیت و اهداف ضد انسانی و ضدزن رژیم را درگستره وسیعی- بویژه درمیان لایه های زحمتکش- مورد افشاقرار دهند.

و درهمین راستا جنبش زنان برای گسترش دامنه مقاومت خود لازم است .

اولا حضور سازمان یافته و مستقل خود را به محیط های کار واشتغال گسترش دهد(عمق اجتماعی دادن به خود)

ثانیا مبارزات خود را ازمحدوده های اجتماعی تاکنونی به عرصه مبارزات سیاسی و مقابله با برنامه های ضدفمینیستی حکومت اسلامی ارتقاء دهد(عمق سیاسی دادن به خود)

ثالثا درپیوند با جنبش های فعال دیگری هم چون دانش جویان(که زنان خود حضور نیرومندی درآن دارند) ومبارزات سایر مزدوحقوق بگیران مطالبات خود را به یکی ازمحوری ترین مطالبات دمکراتیک سایر لایه ها واقشاراجتماعی تبدیل کند(مشارکت فعال در ایجاد جنبش جنبش ها).

واقعیت آن است که درجامعه ما آپارتاید جنسی درپیوند تنگاتنگ با آپارتاید سیاسی یعنی یک حکومت مذهبی و انحصاری مبتنی بر اندیشه قرون وسطائی "ولایت فقیه و امت صغیر" قرارداشته و بدون یک مبارزه چند وجهی، و به عبارتی پیوند مطالبات اخص با یک استراتژی کلان و فراگیر، نمی توان با آن مقابله کرد.

جمهوری اسلامی درگیرو دار یکی ازسخت ترین بحران های کل حیات خود دست و پا می زند.به طوری که هرتلاش آن برای فرار از بحران،خود منشأبحران های تازه ای شده وسبب شکننده ترشدن آرایش صفوف اش می گردد. حمله به زنان ودست آوردهای آنان نیز بیرون از روند فوق نیست و به همین دلیل هم بالقوه شکننده بوده و دربرابر مقاومت جنبش زنان و حمایت سایراقشار وطبقات جنبش های اجتماعی و دمکراتیک ازآندرموقعیت بس شکننده ای قرار می گیرد.

-------------------------------------------------

*1.یکی ازجلوه های دولت اسلامی را می توان در نحوه برگزاری جلسات کابینه و دستورکار این جلسات مشاهده کرد.

گزینش یک معلم اخلاق درجلسات دولت که موظف است هم چون مکتب خانه های قدیمی هربار درس اخلاق یاد وزراء بدهد،و یا اختصاص بودجه های کلان میلیاردی برای اشاعه دادن و آباد کردن مراکزخرافه هم چون چاه جم کران قم که گویا زمانی امام زمان گذرش به آن جا افتاده است-درشرایطی که ریزش سقف بسیاری از مدارس کشور را تهدید می کند-ازنمونه های آن است. دریکی از جلسات کابینه میثاق نامه ای بین وزراء و امام زمان بسته می شود که برای رساندن آن به امام زمان قرار می شود که چاپاری آن را به چاه جم کران قم برساند! 

تنظیم: خلیل رئیسی فرد

عراق خطرناکترين کشور در جهان و ايران بزرگترين زندان در منطقه برای روزنامه نگاران است

گزارشگران بدون مرز چهارمين رده بندی آزادی مطبوعات در جهان را منتشر کرد. در پايين ترين رده ها کره شمالي (۱٦٧) اريتره (۱٦٦) و ترکمنستان (۱٦٥) قرار دارند که نقاط سياه اطلاع رساني در جهان را تشکيل مي دهند. در اين کشورها مطبوعات خصوصي وجود ندارد و آزادی بيان در مدار صفر درجه است. خبرنگاران رسانه های رسمي انتقال دهندگان تبليغات حکومتي هستند و هرگونه سرپيچي شديدا مجازات مي شود، يک کلمه ی  اضافه، اشتباهي املايي در نوشتن نامي، تحليلي جدا از خط رسمي مي تواند به زنداني شدن روزنامه نگار بيانجامد و يا مورد وی را مورد غضب حکومت قرار دهد. 

در آسيای شرقي  [ برمه (۱٦٣)، چين(۱٥٩)، ويتنام (۱٥٨) لائوس (۱٥٥) ] در آسيای مرکزی [ ترکمنستان(۱٦٥)، اوزبکستان(۱٥٥)، افغانستان(۱٢٥)، و قزاقستان(۱۱٩)] در خاورميانه [ ايران (۱٦٤)، عراق (۱٥٧)، عربستان سعودی (۱٥٤)، سوريه (۱٤٥)] دشوارترين مناطق جهان در رابطه با آزادی مطبوعات محسوب مي شوند.  در اين کشورها سرکوب حکومتي و خشونت اعمال شده توسط گروه های نظامي عليه مطبوعات، مانع بيان آزد رسانه هستند.

عراق (۱٥٧) نسبت به گزارش ساليانه ٢٠٠٤ بازهم سير نزولي را طي کرده است. از آغاز سال ميلادی ٢٠٠٥ تا امروز دست کم ٢٤ شاغل در رسانه در اين کشور کشته شده اند،از آغاز جنگ در ماه مارس ٢٠٠٣ تا امروز در کل ٧٢ روزنامه نگار و همکار مطبوعاتي در عراق کشته شده اند. امری که از نظر تعداد کشتار روزنامه نگاران  در بعد از جنگ جهاني دوم بي سابقه است.در عوض تعداد بيشتری از کشورهای آفريقايي و امريکای لاتين  [بنين، نامبيا (٢٥)، السالوادور (٢٨)، جزيره موريس (٣٤)، مالي (٣٧) کستاريکا (٤۱) و يا بوليوی (٤٥) ] به رده های عالي تری ارتقا يافته اند.

نزول دمکراسي های غربي

چند کشور دمکراتيک غربي  در رده بندی کنوني به رده های پائين تری سقوط کرده اند. از جمله ايالات متحده امريکا (٤۱) که بيش از ٢٠ رده نزول کرده است. علت اصلي اين امر بازداشت جوديت ميلر گزارشگر نيويورک تايمز و رويه های قضايي ست که حفظ امنيت منبع خبری را دشوار کرده است. همچنين کانادا(٢۱) چند رده به پائين آمده است، در آنجا نيز علت تصميمات قضايي است که حفظ ناشناسي منبع خبری را شکننده و روزنامه نگار را به "همکار" دستگاه قضايي تبديل کرده است. فرانسه نيز(٣٠) در حال نزول است، بازرسي دفاتر رسانه ها و بازداشت روزنامه نگاران و وضع جرايم جديد مطبوعاتي از جمله عوامل اين سقوط هستند.

در راس رده بندی همچون سال گذشته کشورهای اروپای شمالي قرار دارند( دانمارک، فنلاند، ايرلند، ايسلند، نروژ و هلند) که آزادی مطبوعات واقعي و پايداری را تضمين مي کنند.  ده کشور اول رده بندی اروپايي هستند و سپس  زلاند نو (۱٢)، تريلند و توباگو (۱٢) و بنين(٢٥)، و کره جنوبي (٣٤) در صدر قاره های ديگر  قرار مي گيرند.

آزادی مطبوعات، رشد اقتصادی و استقلال

کشورهايي که اخيرا استقلال خود را يافته اند احترام بسيار بيشتری به آزادی مطبوعات از خود نشان مي دهند. اينگونه راه را بر توجيهات تحريف آميز بسياری از رهبران اقتدارگرا که مي گويند سالها بايد برای استقرار دمکراسي صبر کرد بسته اند. ٩ کشور که در طي ۱٥ سال اخير استقلال خود را بازيافته اند در ميان ٦٠ کشور اول رده بندی قرار دارند. اسلواني(٩ )، استوني (۱۱ )، لتوني (16 )، ليتواني(٢۱ )، نامبيا( ٢٥) ، بوسني هرزوگوين( ٣٣)   ، مسدوني(٤٣)، کرواسي(٥٦)، و تيمور شرقي (٥٨)

پيشرفتي اندک در خاور نزديک