ارتباط با ما

درباره آزادگی

شماره جدید

مسئله ملی  و فدرالیسم

بایگانی

حقوق بشر

دانشجو

نوشته دكتر حسن كيانزاد

درآستانه بيست و نهمين سالگرد انقلاب فاجعه آفرين اسلامي 22بهمن 1357 گفت و شنود پيرامون انتخابات مجلس هشتم در درون و برون مرز آغاز گشته و در اين ميان بمانند دوره هاي پيشين، همچنان بخشي از رهبران و كارورزان گروههاي اپوزيسيون, بويژه بيرونيان پشتيبان «اصلاح گرايان» در طيف گسترده چپ و ملي مذهبي ها و ديگر حاميان بانفوذ انقلاب اسلامي، كه ازنهادهاي قدرت كنار گذاشته شده اند, در ارايه نظر و تصميم درباره شركت و يا عدم شركت در «انتخابات فرمايشي» با مشكل و سردرگمي, روبر گشته اند. درحاليكه نهضت آزادي با انتشار يك بيانيه، بگونه يك مانور سياسي، امكان انجام يك «انتخابات آزاد», آنهم – در شرايط حاكم استبداد مطلق- ، خواستار نظارت بين المللي برجريان انجام آن ميگردد و بگونه اي مشوقانه به حكومتگران اطمينان مي دهد، كه يك چنين نظارتي به خواست دولت ها،‌ نه تنها در راستاي تضعيف حاكميت ملي و اقتدار مشروع سياسي آنان قرار نگرفته، بلكه به تثبيت نظام و دولتهاي حاكم مي انجامد و منافع گسترده اي را هم در وجوه سياسي و اقتصادي برايشان بهمراه دارد، گيرندگان آن بيانيه, يعني حكومتگزاران از جمله «رهبر معظم» علي خامنه اي را برآن داشت كه زبان به سرخي و درشت‌گويي بگشايد و يك چنين خواستي را از دشمنان«بي شرمي» و جسارت به ملت ايران, بشمار آورد. ناگفته نگذاريم كه اين نخستين بار نيست كه رهبران نهضت آزادي اينگونه مورد توهين و زخم و حقارت زبان ملايان قرار مي گيرند و لب به دفاع نمي گشايند. خميني بنيانگذار جمهوري ظلم و ستم اسلامي, آٌقاي مهدي بازرگان را در رابطه با مجلس آخوندي خبرنگان در همان ماههاي نخستين پس از انقلاب، كه از رهبرش درخواست انحلال آنرا كرده بود، بهمراه وزيرانش از خانه بيرون كرده و به نخست وزير دولت موقت «خود برگزيده اش» ميگويد، «من توي دهان‌تان مي زنم اگر يك چنين حرفي را يكبار ديگر تكرار كنيد». به نظر مي آيد كه هنوز بخش بزرگي از دست اندركاران انقلاب 57، هرگونه درشت گويي، حقارت و بي حرمتي از سوي حكومتگران را بجان مي پذيرند، تا شايد درب رحمت ولايت امر به روي آنان گشوده گردد, و آنان بارديگر به حق و حقوق بربادرفته خود از انقلاب و استبدادي كه با كمك خود بر ملت ايران تحميل كردند،‌ برسند. نگاهي به شيوه برخورد بخش ديگري از روشنفكران و سردمداران اپوزيسيون, بويژه جريان هاي فعال در انقلاب اسلامي، يعني چپ انقلابي ماركسيست لنينيستي ديروزين و دموکراتيزه شده امروزين, دو ديگر نظريه پردازان اسلامي خط امام, که ديرزماني است تني چند از آنان نااميد ازهم كيشان خود و حكومتيان از ترس جان به غرب پناه آورده اند و سه ديگر جريان ملي مذهبي برخوردار از اعتدال انديشه وري (پشتيبان آيت الله شريعتمداري)، در يك پال تاك پيرامون «انتخابات آزاد», نشانگر موضعي است انفعالي، عاجزانه و تسليم و رضا در برابر حكومتگراني كه تمام ابزار و امكانات اعمال قدرت، چه اجرايي، رسانه اي و مالي را بدست گرفته و هرگونه راه نفوذ و رخنه بدرون ساختار سيستم انتخاباتي تحميلي موجود را بر دگرانديشاني كه از هم اكنون، خائن و مزدور و دست نشانده ي دشمن نام گرفته اند, بسته اند. در اين پال تاک سه سخنران به مدتي بيش از دو ساعت تحليل هاي سياسي خود را پيرامون شركت در انتخابات, «تحريم شركت در آن» يا «كمي شركت و كمي تحريم» ارايه دادند كه آگاهي بآورده هايي از آن گفت و شنود، ميتواند در گزينش رويكردهاي ما و همچنين دامنه خواست هاي ملي ما از اليت و برگزيدگان «اپوزيسيون فعلا موجود» راهگشا باشد.

ديدگاه نخستين: نظام جمهوري اسلامي, برابر قانون اساسي اش, استبدادي است‌،‌ بمانند استبداد 2500 ساله كه غليظ تر هم شده است اما لباس قانون برتن كرده است. اين نظام تنها فقاهتي نيست، فاشيستي و ناسيوناليستي است. داستان اتمي مي شود پناهنگاه ملي و نماد پشتيباني مردم. آنچه خامنه اي بگويد شرع است و قانون. هشتاد درصد قدرت دردست يكنفر است . بهنگام انتخابات, مسئوولين نسبت به مردم مهربانتر ميشوند، قربان صدقه مردم ميروند.

شرايط كنوني گروه بنديها:

در جبهه اصولگرايان سه پايه اصلي مؤتلفه،‌ايثارگران و طرفداران احمدي نژاد(رايحه خوش خدمت) كميسيون 5+6 را بوجود آورده اند تا يك ليست مشترك را براي انتخابات ارايه دهند. شرط طرفداران احمدي نژاد اينستكه, دو جناح ديگر از هم اكنون پشتيباني خود را از دوره دوم رياست جمهوري احمدي نژاد اعلام بدارند كه هنوز اين خواست آنان بجايي نرسيده است. كروبي در يك ديدار با خامنه اي با گرفتن سهم خود، پذيرفته است كه از جناح اصلاحگرايان حمايت نكند. دوم خرداديها ميخواهند كه خاتمي بميدان بيايد كه نخواهد آمد، احتمال انتخاب اش نيست. عملگراها دنبال يك سري آدمهاي اجرايي هستند كه جلوي چشم مردم بگذارند، ملي مذهبي ها هيچوقت شانسي نداشته اند.

انتخابات نياز به يك «آدم بده» (آدم قرباني) دارد، اين بار ميتواند اين آدم بده احمدي نژاد باشد. بايد ديد كه خامنه اي در كجا قرار دارد. سپس سخنران سه پرسش مطرح مي كند و خود هم اقرار مي كند، كه پاسخي برايشان ندارد.

الف: شركت نكردن در انتخابات يك امر تاكتيكي براي مخالفين است. مردم جلو بروند؟، نروند؟ در اين فضا كانديد شدن اصلاحگرايان منتفي است. آيا به صلاح است كه بمردم بگوييم بياييد راي بدهيد كه دولت احمدي نژاد را ساقط كنند؟ (مقصود تغيير آرايش نمايندگان در مجلس هشتم است) اين پرسش تاكتيكي است.

ب: اگر پاسخ مثبت باشد آيا مثل دوره جنبش اصلاحات، كه 70 درصد مردم راي دادند, با توجه به شكست آن جنبش، آيا مردم خواهند آمد؟،‌ آيا سنگ روي يخ نخواهيم شد؟

پ: به فرض كه پاسخ آن دو پرسش مثبت باشد، آيا جامعه جهاني را ميشود بسيج كرد، كه در انتخابات رياست جمهوري به سمت يك شخص از خارج از نظام رفت؟

ميدانيم كه جمهوري اسلامي زير فشار مردم نمي رود. در رابطه با غني سازي هم زير فشار خارج نمي رود. اگر اصلاحگران به مجلس بروند، آيا بازهم تجربه هشت ساله دوران خاتمي تكرار نخواهد شد؟

ديدگاه دوم:‌گذار از استبداد به دموكراسي از طريق انتخابات آزاد نه بعنوان شعار محوري, بلكه استراتژيك مطرح است. انتخابات در جمهوري اسلامي غيردموكراتيك بوده، ولي بين نهادهاي گوناگون عملكرد داشته است. يعني جابجايي ميان نهادها از كانال انتخابات گذشته. مثلا امكانات محدود براي اصلاحگران وجود داشته است. چند دوره است كه روحانيت نقش خود را در ساختار قدرت از دست داده و سپاه قدرت را در دست گرفته است. ليست سپاه توانست در انتخابات گذشته پيروز شود. پنجاه تن از افراد سپاه بيرون آمده اند، كانديد ميشوند و به مجلس خواهند رفت. اين انتخابات بمراتب در فضايي سخت تر برگزار شده و سركوب ها بيشتر خواهد شد. غيردموكراتيك تر از پيش خواهد بود؟!

پيشبرد مواضع اصلاحگران ضعيف شده، گرايش محافظه كارانه آنان تقويت شده، بنوعي همان مواضع اعتماد ملي و كروبي است. خامنه اي به كروبي امتياز ميدهد كه او با اصلاحگران متحد نشود. با توجه به وضعي كه وجود دارد، فرصت چنداني به انتخابات باقي نمانده. تورم و بحران اقتصادي وضعيت را چنان دگرگون نميكند كه صحنه فعلي دگرگون شود.اگر جبهه اصولگرايان ليست خودر ا منتشر كند، آن ليست برنده خواهد شد. خامنه اي و سپاه, ديگر به سادگي اجازه نمي دهند كه اصلاحگرايان پا به مجلس باز كنند، جلوي آنها را ميگيرند.

اما سياست ما, ما در اين دور بايد بتوانيم فعالانه شركت كنيم، نه شركت در انتخابات، بلكه در فضاي انتخابات به عنوان خواست همگان كه به مطالبات مشخص تبديل شود بگونه يك شعار گسترده. حضور و نقش مردم روندي است كه بايد بتدريج شكل بگيرد. طرح آن پرسش ها زود است. يكي از تغييرات در رابطه با احمدي نژاد،‌جريان حاكميت و ساختار حاكميت است كه دارد تضعيف مي شود. بعيد بنظر ميرسد كه