ارتباط با ما

درباره آزادگی

شماره جدید

مسئله ملی  و فدرالیسم

شماره جدید

حقوق بشر

دانشجو

کامل برای بانکها و  نجات بخشی از صاحبان کم درآمد منازل نظر می دهد. اُباما حتی به پای این برنامه ی حداقل هم نمی رود اما پیشنهادات اصلاح طلبانه دیگری دارد. برای مثال در میان پیشنهادات اُباما، افزایش حداقل دستمزد به 9.50 $ در ساعت، تخفیف در مالیات برای خانواده هایی که فرزندانشان در سنین بسیار پایین و یا مشغول تحصیل در کالج هستند و یا ایجاد امتیازات اقتصادی برای کمپانی هایی که در خود امریکا سرمایه گذاری می کنند دیده می شود. ولی حتی از دیدگاه یک تفکر لیبرال/ کینزینی نیز باید تا بحال روشن شده باشد که برای توسعه اقتصادی و ایجاد اشتغال، سیاست های معطوف به دخالت مستقیم دولت بویژه در حوزه های سرمایه گذاری از موازینی که در جهت تخفیف در اخذ مالیات از طبقات کارگری و متوسطه به کار گرفته میشوند موثرتر می باشد. در کل با اینکه هر دوی آنها از ضرورت دخالت بیشتر دولت جهت ایجاد پوشش بیشتر درمانی برای مردم و وضع سیاست های یاری کننده به طبقات متوسط و کارگری صحبت می کنند، اما هیچکدام از راه کارهای پیشنهادی از طرف آنها حامل خصلت رادیکال برای ایجاد تغییر جدی در زندگی اکثریت مردم در جهت بهبود وضعیت معیشتی نمی باشد. اما پدیده ی جدید در این دوره از انتخابات ان است که برای اولین بار امکان پیروزی برای یک زن و یا سیاهپوست وجود دارد و در رابطه با موضوعات جنسیت و نژاد درصورت انتخاب هر کدام از کاندیداهای دمکراتیک، به روشنی حرکتی جدید در فضای سیاسی امریکا رخ خواهد داد. یکی از عوامل برای ادامه ی کشمکش و  کارزار طولانی بین هر دوی آنها، تا بحال، همان حساب بازکردن برروی جنبش های برابرطلب حقوقی، زنان و جوانان می باشد. نباید نادیده گرفت که به هر حال درصورت انتخاب کلینتون و یا اُباما به ریاست جمهوری در مقایسه با مک کین، برای جنبش های مردمی که تعمیق  حقوق دمکراتیک بخشی از اهداف آنهاست، امکانات بهتری فراهم خواهد شد.

اما مسئله اصلی این است که دیگر ظرفیت های بسیاری برای اصلاحات اجتماعی در دنیای سرمایه داری پیشرفته باقی نمانده و اکثریت مردم که محرومان، کارگران، زحمتکشان و طبقات متوسط را تشکیل می دهند به پلاتفرم هایی نیاز دارند که جوابگوی خواسته های اساسی آنها باشند. اگر واقعیت این است که جامعه امریکا، متاسفانه هنوز فاقد حضور جنبش های بسیج شده و سازمان یافته است و اینکه جریانات چپ بسیار ضعیف هستند و توده ها هنوز به اهمیت برنامه های سوسیالیستی مانند اعلام سیاست های معطوف به  دمکراسی واقعی (ترکیبی از دمکراسی نمایندگی و مشارکت مستقیم) و ارتقای سوسیالیسم (کنترل و مالکیت اجتماعی بر ابزار و فعالیت های عمده ی اقتصادی) برای ایجاد جامعه ی آزاد، عادلانه و غیراستثماری پی نبرده اند و یا به راه کارهای سیاسی/اجتماعی معتبری برای استقرار آنها دست نیافته اند، حداقل جای امیدواری است که شهروندان فعال و درگیر در جنبش های ضد جنگ و مترقی بتوانند حول محور مطالبات اساسی صلح جویانه و برابری طلب و درصورت امکان بر پایه ی برنامه ی کاندیدهای مردمی مثل رالف نادر   (Ralf Nader)، کارزار مؤثر و نتیجه بخشی را علیه صاحبان پرقدرت سرمایه و رژیم امپریالیستی آنها به جلو ببرند. بدیهی است که حتی هنوز در چارچوب مناسبات فعلی سرمایه داری، امکان دست یابی به برخی از حقوق رادیکال دمکراتیک (ب.م. بیمه وسیع تر بیکاری، درمان مجانی همگانی) و مطالبات عمیق تر اقتصادی (ب.م. ایجاد تعاونی ها و مالکیت کارگری بر مؤسسات اقتصادی) وجود دارد. اهدافی مانند اشتغال و درمان مجانی برای همه، افزایش در حداقل کارمزد، سرمایه گذاری دولتی در رشته ها و صنایع اشتغال زا، خاتمه جنگ و احضار نظامیان از تمامی نقاط جهان، تقلیل شدید در بودجه ی نظامی با اینکه هنوز با خصیصه های یک نظام آزاد و عادلانه فاصله زیادی دارند، اما بخودی خود بسیار ارزشمند بوده، به مثابه ی سکوهای پرش به سوی ایجاد یک جامعه ی واقعا انسانی مؤثر هستند.

            هم اکنون حدود 700,000 نفر نظامی و غیرنظامی از طرف دولت امریکا در پایگاه های زمینی و دریایی در سراسر جهان مستقر هستند (این دیس تایمز  In These Times، آوریل 2008)، این پایگاه ها عمدتاً در اروپا، امریکای لاتین، آسیا، خاورمیانه و حتی در اطراف دریاچه بحرخزر بوده، به مثابه ی شبکه های واکنش سریع برای مقاصد امپریالیستی از جانب سرمایه های چند ملیتی مورد استفاده قرار می گیرند. سالانه ده ها بیلیون دلار کمک مالی ولی در واقع کمک نظامی از طرف حکومتگران امریکا به رژیم های غیرمردمی در میان آنها دولت های اسراییل، مصر، پاکستان داده می شود. بیش از یک بیلیون دلار به اسم "مبارزه با مواد مخدر" در کلمبیا و تعدادی از کشورهای امریکای لاتین در دسترس نظامیان دست راستی برای سرکوب جنبش های عدالت جوی مردمی قرار می گیرند و همه ی این ها در حالی است که بخش بزرگی از خود مردم امریکا، در میان آنها اقلیت های نژادی و بویژه سیاهان امریکا در فقر و محرومیت زندگی می کنند و اگر سوانح طبیعی مثل گردباد و طوفان دریایی رخ دهند اکثریت آنها همچون ساکنین نئواورلینNew Orleans)) و چند شهر دیگر در سال های اخیر محکوم به مصیبت های ویران کننده تر می شوند. برای جنبش های مردمی و بویژه جریان های سوسیالیستی در امریکا، دست آوردهای ناشی از مبارزات نسلهای گذشته در خاطره ها و ذهنیت های جستجوگر آنها، هنوز زنده است. آنها فراموش نمی کنند که برخی از حقوق دمکراتیک و رفرمهای اجتماعی استقرار یافته تاریخی، بخشاًً نتیجه ی وجود قیام ها و انقلابات جهانی از انقلاب اکتبر 1917 روسیه گرفته تا تحولات رادیکال آزادیخواهانه و عدالت جویانه در آسیای شرقی، امریکای لاتین و همچنین مبارزات تدریجی و اصلاح طلبانه در اروپا و امریکا بوده است. در تاریخ مبارزات مردم امریکا، خواسته های مردمی مثل صلح طلبی و استقرار موازین دمکراتیک مانند حقوق بازنشستگی، بیمه بیکاری، وضع مالیات بردرآمد و قوانین مترقی کار که تا حدی تحقق یافته اند، از درون پلاتفرم های اعلام گشته از طرف جنبش سوسیالیستی و کاندیدهای آنها مثل یوجین دبز ( Eugene Debs)، و نورمن تامس Norman Thomes))، در اوایل و اواسط قرن 20 و همچنین از میان مطالبات طرح شده بوسیله ی جنبش های برابری طلب حقوقی Civil Rights Movement))، دانشجویی و ضد جنگ ویتنام در چهار دهه ی اخیر تغذیه شده، بخشاً نهادینه گردیده اند. درس تاریخ برای مردم امریکا و هر جامعه دیگر این است که برای پیشرفت و تحول به سوی ایجاد جامعه ی آزاد و عادلانه و انسانی، حضور همیشگی توده ها و جنبش های حق طلبانه ی آنها در عرصه های کارزارهای اجتماعی حیاتی است.

آوریل 2008-04-01

(پشت پرده پروژه سرکوب جنبش دانشجویی)

بخش نخست                               فعالان حقوق بشر در ایران

با گذشت یازده ماه از انتشار نشریات جعلی در دانشگاه امیرکبیر، تحت فشار نهادهای اطلاعاتی و امنیتی دادگاه تجدید نظر همچنان در تائید حکم تبرئه دانشجویان دانشگاه امیرکبیر (احسان منصوری ، مجید توکلی و احمد قصابان) تعلل مینماید تا عاملان و آمران پروژه سرکوب دانشجویان مجال عمل بیشتری یابند و شاید هم در فضای به دور از عقلانیت و انسانیت بدون وجود هرگونه مدرک و دلیلی و تنها به صرف کینه و انتقام جویی از دانشجویان ، احکامی را متوجه دانشجویان سازند و این در حالی است که از ابتدای پروژه ، رفتارهای غیرانسانی صورت گرفته به حدی بود که تنها خواسته فعلی حاضران پشت پرده پروژه ، مسکوت ماندن این رفتارهاست.