حالیکه به شدت به هیجان آمده بود با افسر زیر دست خود داخل تانک شده و بی باکانه به طرف تظاهرکنندگان یورش می برد. مسلسل های خودکار تانک بدون وقفه مردم را مانند برگ درختان به زمین می ریخت. سربازان که چنین شهامتی را از فرمانده خود دیدند به طرف مردم آتش گشودند که در عرض مدت کوتاهی نزدیک به هزار نفر کشته و حدود هزار نفر مجروح گردیدند. در این هنگام چند نفر از تظاهرکنندگان (تروریست های فلسطینی) با وسایل آتش زا و کوکتل مولوتف تانک را به آتش کشیدند. شعله های آتش به حدی بود که سرنشینان تانک مقاومت نیاورده و خود را به بیرون انداخته و قبل از اینکه سربازان بتوانند کاری برای نجات جان فرماندۀ خود انجام دهند تروریست های مسلح فلسطینی همراه با مردم به آنها هجوم آورده و آنها را به طرز فجیعی کشتند.
باز یک مرحله به پیروزی انقلابیون نزدیک می شویم و اهل عمامه های انگلیسی با هماهنگی و با دادن اعلامیه عزای عمومی و سرنگونی رژیم و تعطیل عمومی تشنجات را به حداکثر می رسانند.
عوامل مسلح فلسطینی همراه با چریک های فدائی گاه گاه به محل استقرار نیروهای مسلح حمله می کردند.
دکتر علی امینی نخست وزیر سابق ایران نیز در این بوحبوحه در پی نام و نشان بود و گاه با شاه مذاکره می کرد و گاهی با ملایان. به هر صورت او نیز خود را نخود آشی که سیاست استعمار جهانی برای ایران پخته بود می دانست و می گفت : روحانیت دنبال به دست گرفتن پست و مقام نیست و فقط احترام می خواهد و بیشتر گرفتاری های موجود، معلول سیاست غلط سازمان امنیت و گزارش های مغرضانه آن در گذشته است.
البته وی به دلیل اینکه قبلاً در فیضیه نجف مدت یکسال طلبگی کرده بود (بعد از جنگ جهانی اول و قبل از اینکه در پاریس درس حقوق و اقتصاد بخواند) در میان اهل عمامه وجهه خوبی داشت.
شب دهم آذر ماه با اعلام رادیو بی. بی. سی مردم روی پشت بام ها می روند و الله اکبر سر می دهند، بدین ترتیب استعمارگران چنین برنامه شبانه ای برای مردم ناآگاه تدارک می بینند.
پیرو برنامه ریزی استعمار جهانی برای انهدام ایران و سرنگونی رژیم پادشاهی ازهاری (انگلوفیل) رئیس دولت نظامی در یک مصاحبه مطبوعاتی با خبرنگاران خارجی اعلام کرد که آیت الله خمینی مانند هر ایرانی دیگر می تواند هر موقع که اراده کند به ایران باز گردد. خمینی در جواب می گوید: « دولت غیر قانونی و ستمگر فعلی ایران باید توجه داشته باشد که بازگشت او به خود وی بستگی دارد. »
در پانزدهم آذر ماه جلسه ای در کاخ سفید برای سرعت بخشیدن به پیروزی انقلاب صورت می گیرد که ریچارد هلمز سفیر سابق آمریکا و رئیس پیشین سیا یکی از حاضرین در جلسه بود. او اعلام می نماید که : « نمی داند آیا شاه ایران می تواند با این آشوب های خونین در کشورش باقی بماند یا خیر » و گفت ایران یک متحد مهم آمریکا بوده است. کارتر در مورد باقی ماندن شاه گفت که امیدوارم بتواند. این چیزی است که در دستهای ملت ایران است. ما هرگز قصد نداشته ایم در امور سیاسی داخلی ایران دخالت کنیم.
البته این گزافه گوئی های کارتر ظاهر کار بود و در باطن کارتر و سیاستگذاران جهانی در مسیر انهدام ایران فعال بودند و عوامل آخوندی و احزاب ضد ملی و عناصر تروریستی خود را در افزایش تشنجات ایران هماهنگ کرده و جراید بین المللی از جمله لوموند فرانسه و گاردین لندن و جراید آمریکا همه علیه رژیم شاه سخن پراکنی می کردند.
با آغاز ماه محرم و اعلامیۀ شدیداللحن خمینی که مردم ایران را به قیام عمومی برای سرنگونی « رژیم یزیدی » دعوت می کرد تظاهرات و اعتصابات در سراسر کشور گسترش یافت و صدور نفت به کلی قطع شد.
در روز 19 و 20 آذرماه روز تاسوعا و عاشورا تظاهرات عظیمی در تهران و سایر شهرهای ایران به دعوت طالقانی صورت گرفت و در روز 20 آذر ماه در تجمع مردم در میدان شهیاد پس از سخنرانی مخالفین رژیم پهلوی، قطعنامه راهپیمائی را در 17 ماده قرائت نمودند که در آن به سقوط و برچیده شدن رژیم پهلوی، برقراری حکومت اسلامی به رهبری خمینی، اجرای عدالت اجتماعی و تأمین حقوق مردم و جلوگیری از هرگونه سلطه گری و ... اشاره شده بود.
به توصیۀ سفیر انگلیس پارسونز و به دستور شاه، حکومت نظامی نه تنها تلاشی برای جلوگیری از برپایی تظاهرات به عمل نیاورد، بلکه نیروهای خود را از خیابان های مرکز شهر که مسیر راهپیمایی روزهای تاسوعا و عاشورا بود فراخواند تا برخوردی بین سربازان و تظاهرکنندگان پیش نیاید.
پس از ملاقات دکتر کریم سنجابی رهبر جبهه ملی و دیگر عوامل به اصطلاح ملی گرا با شاه و هماهنگی بین المللی در 26 آذر دکتر علی امینی اعلام کرد: شاه تا چند روز دیگر دولت غیر نظامی به روی کار خواهد آورد.
باید متذکر شویم که سنجابی استاد حقوق اداری و رئیس پیشین دانشکده حقوق، خود را در آن مقام می دید و می پنداشت که این بازگشتی شایسته به سیاست خواهد بود. او ابتدا تمایل زیادی برای انجام خدماتی به شاه ابراز نموده بود ولی به دلیل اینکه مورد اعتماد نبود شاه نظرات او را نپذیرفت و وی پس از مدتی خود را در نوفل لوشاتو به پای خمینی انداخت و خویشتن را انکار کرد و سپس اندکی بعد، خمینی او را به وزارت خارجۀ رژیم اسلامی برگزید و همۀ آنها پیش از آن بود که چندی بعد او را چون کثافتی از آن شغل برکنار و وادار به خود تبعیدی در آمریکا کنند.
