" راه کارگر " سی ساله شد!
آرش کمانگر
در روز 4 تیر 1358 ، چند ده نفر از زندانیان سیاسی چپ دوره ستم شاهی، که با انقلاب مردم ایران از زندانهای رژیم پهلوی رها شده بودند ، گرد هم آمدند تا بر مبنای اشتراکات فکری و سیاسی خود ( که عمدتاً از سال 54 به بعد شکل گرفته بود ) پایه های یک جریان نوین کمونیستی را پی بریزند.
بخش اعظم این بنیانگذاران ، در دهه چهل و پنجاه، مشغول مبارزه سیاسی ، صنفی، فرهنگی و بخشا چریکی با رژیم استبدادی و وابسته به امپریالیسم محمد رضا پهلوی بودند .
" گروه فلسطین " ، سازمان چریکهای فدائی خلق ، بخش مارکسیستی سازمان مجاهدین خلق و گروه " ستاره سرخ " جریاناتی بودند که پایه گذاران " راه کارگر" به آنها تعلق داشتند .
این کادرها در درون زندان، حول مرزبندی با حزب توده ، استقلال از بلوکهای " سوسیالیسم واقعاً موجود " ، مرزبندی با مشی چریکی جدا از مردم و تحلیل مناسبات احتماعی – اقتصادی ایران به مثابه یک فرماسیون سرمایه داری ( که عمیقاً به امپریالیسم جهانی به سرکرده گی آمریکا وابسته بود) بتدریج بهم نزدیک شده و حول این اشتراکات، در درون زندان به بحث با نحله های فکری دیگر میپرداختند .
آنها پس از رهایی از چنگ ساواک جهنمی بدست پرتوان زحمتکشان ایران، بلافاصله در تحلیل از انقلاب ایران و رژیم نو پای جمهوری اسلامی نیز به توافق رسیده و تقریباً جزو معدود جریانات سیاسی بودند که با اعلام شکست انقلاب بهمن، رژیم اسلامی را یک رژیم ارتجاعی و ضد مردمی ارزیابی نمودند.
این تحلیل دقیق- که در آنزمان نوعی شنا خلاف جریان آب بود – در شرایطی ارائه می شد که بخش اعظم نیروهای سیاسی کشور، در توهم نسبت به ماهیت رژیم نوپا بسر برده و شماری از آنها مشغول ائتلاف و همکاری با کاست روحانیت حاکم بودند .
بنیانگذاران " راه کارگر" پس از اعلام رسمی تأسیس سازمان در 4 تیر 58، شروع به انتشار سلسله مباحثاتی بصورت کتاب و جزوه نمودند.
" شرایط عینی انقلاب" ، " درباره تئوری پیشاهنگ " و " فاشیسم ، کابوس یا واقعیت؟!
( در پنج جلد) از جمله این آثار بودند که به سرعت ، موجبات رشد نفوذ فکری راه کارگر در میان مبارزین چپ را فراهم نمود .
از آذر 58 نیز هفته نامه راه کارگر شروع به انتشار نمود که بنوبه خود سهم به سزایی در افشای رژیم نوپا و جریانات راست مدافع آن داشت . راه کارگر یکسال پس از تأسیس، بدل به نیروئی با چند هزار عضو، هوادار و دوستدار شد که در سراسر ایران، مشغول پاشیدن بذر آگاهی، آزدیخواهی و برابری طلبی بودند .
اما متاسفانه برقراری اختناق هولناک پس از سی خرداد 60 ، این پروسه رشد را متوقف نمود و ضربات هولناکی بر پیکره سازمان نوپای ما فرود آورد .
در جریان کشتار زندانیان سیاسی در فاصله سالهای 60 تا 67، راه کارگر صدها تن از بنیانگذاران ، اعضا و هواداران خود را از دست داد که در میان آنها حدود پنجاه کادر، زندانی سیاسی زمان شاه بودند که از میان جانباختگان ، ده نفر در کمیته مرکزی سازمان عضویت داشتند .
از جمله دبیر اول کمیته مرکزی سازمان در جریان این سلاخی ها جان باخت .
اما به رغم این ضربات وحشتناک و توقف موقت انتشار نشریه راه کارگر ، سازمان ما توانست ابتدا در طول سال 62 حدود 12 نشریه منطقه ای و سپس از فروردین 63 ماهنامه سراسری خود را منتشر نماید که با انتشار یک فصلنامه تئوریک بصورت کتاب توأم بود . باآغاز فعالیت رادیوی سازمان ( صدای کارگر ) در پائیز 65 راه کارگر توانست فصل جدیدی از فعالیت های خود را آغاز کند.
سازمان ما در طول این سی سال، هیچگاه از بازنگری در اندیشه های خود غافل نبود.
ما در سال 61 با نقد گرایشات پوپولیستی خود، همه توان خویش را صرف سمتگیری بسوی کارگران و زحمتکشان و استقرار در محیط زیست و کار آنها نمودیم .
در همین راستا در سال 62 نام " سازمان کارگران انقلابی ایران " را برای خود برگزیدیم .
پذیرش شعار "آزادی بی قید و شرط اندیشه ، بیان و تشکل" و نیز " لغو کامل هر نوع شکنجه واعدام " تحول دیگری بود که در اواسط دهه 60 به آن نائل آمدیم .
متاسفانه این تحول، سبب نقد به موقع بورکراتیسم و فقدان دمکراتیسم درون تشکیلاتی، نشد ، لذا این کمبود فاحش، سبب بروز انشعاب در تشکیلات خارج از کشور سازمان ما در سال 67 شد که طی آن دهها تن ازاعضای سازمان، از آن جدا شدند.
این انشعاب و اخراجها، علیرغم دردناک بودن آن، سبب بروز تحولات دمکراتیک مثبتی در سازمان ما با هدف نقد سنتهای بوروکراتیک و استالینی شد.
برگزاری اولین کنگره سراسری سازمان در 1370 و انتخابی شدن کمیته مرکزی، که در سالهای بعد با حق ایجاد فراکسیون نظری و نیز تبعیض مثبت به نفع زنان، تکمیل شد، از جمله تحولات مثبتی بودند که سبب رشد کیفی راه کارگر گردید.
ما همچنین از سال 70 به نقد خود بر کشورهای به اصطلاح سوسیالیستی ، عمق بیشتری داده و اعلام کردیم که تجربه بکار گرفته شده در این کشورها، ربطی به اندیشه های مارکسیستی که سوسیالیسم را از دمکراسی و آزادیهای بی قید و شرط ، جدائی ناگذیر می داند، ندارد .
بدون شک این تحولات مثبت نظری و تشکیلاتی،باید باز هم ادامه پیدا کند تا قادر گردد در کنار دیگر مبارزین سوسیالیست در جهان ، بار دیگر در برابر بربریت سرمایه ( جهنم فقر و نابرابری و جنگ و کشتار) موجبات عروج مجدد انقلابات سوسیالیستی و رهائی بخش را فراهم کند .
ما در گذشته، اشتباهات و کمبودهای بسیاری داشتیم واکنون یا در آینده هم ممکن است ، از آنها بری نباشیم. اما در همه حال، به راه سرخ صدها جانباخته راه کارگری و میلیونها مبارز چپ و آزادیخواه در چهان سوگند یاد می کنیم که یک لحظه از کمک به " خود رهایی" کارگران و زحمتکشان ایران و جهان غافل نباشیم و تا آخرین نفر و تا آخرین نفس، شانه به شانه آنها برای آرمانهای نیکوی بشری :
آزادی و برابری، مبارزه کنیم . با امید به استواری همه ما در این راه سترگ !
خجسته باد 4 تیر سالروز تأسیس راه کارگر
زنده باد آزادی، زنده باد برابری