هزاران درود و ستایش باد بر بانوان دلاور و غیرتمند، در چالش با رژیم زن ستیز
فضوله محله
بانوان گرانمایه و پاک سرشت کشورمان، از پیرتا جوان، یک سال و دوسال، یک دهه یا دو دهه، و یا یک سده و دو سده نیست که از قوانین اسلام زن ستیز، و در زیر دست دکان داران دین در رنج و عذابند. بلکه این زجر و شکنجه را همواره از ۱۴ سده پیش تا کنون، با پوست و گوشت و استخوان خود لمس کرده، و همچنان هم در برابر ظلم و ستم ناشی از دستورات ضد انسانی اسلام و کارگزاران آن، راستانه ایستاده اند، و رژیم جهل و جنایت را به چالش می گیرند.
اینست آنچه از اسلام در درازای ۱۴۰۰ سال در کشور ما پیاده شده است. آیا از بیابان گردان عربستان و آموش های آنان در این ۱۴ سده، هنر دیگری هم دیده شده تا به عنوان هنر اسلامی شناسانده شود؟!.
از زمانی که پای نحس آخوند ارتجاعی به خاک کشورمان باز شد، و به خواسته آنان کتاب و رساله های ضد انسانی شیعه نگارش یافت و به چاپ رسید، این آپارتات جنسی، و ظلم بی رویه بر زنان افزایش یافت. اگر نگاهی کوتاه به نوشتار قرآن و رساله آخوندها بیاندازیم به آسانی نهایت ستمگری و ظلم بی پایان این گروه سربارمفتخور و سربار جامعه، و امت خردباخته را نسبت به زنان کشورمان می بینیم. در این جا به نگارش چند نمونه از این ستمگری ها پرداخته می شود:
رژیمی که خود از هرگونه اخلاق انسانی و معنویت به دور است، و در هیزی، بدچشمی و هوسبازی از هر فرد شهوت ران آلوده تر است، با این بدبینی و ذات ناپاک خود به زور و بدون خواسته و میل باطنی بانوان محترم کشورمان، آنان را در پوششی سیاه، زشت، و نا هنجار اسیر و زندانی کرده است.
زنان ، که همانا مادران، خواهران و دختران شما و ما هستند، و در همه عمرشان توسری خورده ، و فریادشان در گلو شکسته شده است، اکنون چه می خواهند؟،
و چه فریاد می کشند؟.
آیا آنان درپی باز پس گرفتن آزادی گرفته شده و به یغما رفته خود نیستند؟.
آیا این حق قانونی یک زن نیست که حقوق برابر با مردان داشته باشذ؟. رژیم اسلامی نه تنها کشورمان را چپاول و غارت کرد، بلکه حق آزادی زنان رانیز دزدیده و به غارت برده است.
این پوشش سیاه، بی قواره، و ناموزون، نه تنها حیا و عفت و پاکدامنی نمی آورد، بلکه بسیار نازیبا و دست و پاگیر، غم آور، نیز می باشد. در دوران رژیم گذشته که گزینش پوشش بانوان آزاد بود، زن های روسپی زیادی با چادر در جاهای مذهبی مانند مشهد، قم، و شیراز پراکنده بودند و به شکار مردان می پرداختند. حال، چه تفاوتی می تواند میان یک زندانی باشد که به زور و به اجبار پوششی ناهنجار و نامناسب بر تن می کند، با یک بانویی که نمی تواند و اجازه ندارد پوششی با رنگ و پرداخت دلخواه خود، و با مد و نمونه ای که از پوشیدن آن شاد است و لذت می برد، بر تن نماید؟!.
البته، آخوند چشم چران و ناپاک که همه رنگها را سیاه می بیند، دیدن هرزنی را با برداشت هوسبازی و زنبارگی خود ارزیابی می کند. باید این نکته را یادآور شد که نگارنده کمترین حساسیت و یا دشمنی با پوشش اسلامی ندارد و بر این باور است زنان آزادند تا هر پوششی، چه چادر سیاه اسلامی ویا هرپوشش دیگر تا زمانی که در برابر اجتماع، زننده و انگشت نما نباشد، باشند، برای خود برگزینند. از این روی، بانوانی که نمی خواهند دستاویز هر خردباخته ناآگاهی قرار گرفته، و با دیکتاتوری، به ناچار خود را درون کیسه سیاهرنگ زندانی نمایند، آزادند تا پوشش خود را با رنگ و طرح دلخواهشان برگزینند.
۲- جدا کردن زن و مرد در جامعه-
با هیچ منطقی نمی توان پذیرفت که زنان و مردان را در اتوبوس، قطار، نشست ها، سخنرانی ها، انجمن ها، و یا آموزشگاه و دانشگاه از هم جدا نمود. و یا دانشگاهها را مانند گرمابه های زنانه، مردانه ویا دستشویی ها، تک جنسی ساخت. بی تردید این یک توهین، و دشنام به بشریت، و به شعور انسانی